Ο καθόλου τυχαίος θάνατος ενός 15χρονου .

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο συμφωνούν όλοι είναι ότι τα γεγονότα που εξελίχθηκαν μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήσαν πρωτόγνωρα, ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα. Πρωτόγνωρα όσον αφορά την έκταση που έλαβαν χώρα , την διάρκεια τους , της συμμετοχή του κόσμου.

Πολλοί μίλησαν για τα μεγαλύτερα επεισόδια που έγιναν μετά την μεταπολίτευση , ενώ άλλοι τα συνέκριναν με τα γεγονότα στα προάστια των γαλλικών πόλεων πριν μερικά χρόνια . Ένα είναι το σίγουρο , αυτά τα γεγονότα ήρθαν για να μείνουν και σίγουρα θα μνημονεύονται και θα αποτελούν σημείο αναφοράς για πολλές δεκαετίες ακόμα .

Τα όσα εξελίχθησαν μετά την καθόλου τυχαία δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου ήρθαν από το «πουθενά» . Δεν ήταν παρά το αυθόρμητο χιλιάδων ανθρώπων που οργάνωσαν το θυμό , την αγανάκτηση , την οργή τους , απέναντι σε αυτούς , σε ότι , θεώρησαν υπεύθυνο για το θάνατο του .

Αυτά τα γεγονότα δεν είχαν υποκινητές , καθοδηγητές , περιφρουρητές , ειδικούς . Δεν υπήρχαν κάποιοι οι οποίοι να δίνουν εντολές και άλλοι να τις εκτελούν . Δεν υπήρχαν οι αρχηγοί και τα στρατιωτάκια . Ο καθένας ήταν αρχηγός και στρατιώτης του εαυτού του , που υπάκουε μόνο στη συνείδηση και τις θελήσεις του .Ακόμα και όταν εμφανίστηκαν κάποια στιγμή αυτοί που θελαν να διευθύνουν τα πράγματα , π.χ. για το τι τροπή θα έπρεπε να πάρουν οι κινητοποιήσεις , με το προσωπείο του κομματικού στελέχους , του γονέα , του συνετού ανθρωπάκου , του αγανακτισμένου πολίτη , πολύ απλά τους έγραψαν όλοι στα παλιά τους τα παπούτσια .

Οι λόγοι για τους οποίους κατέβηκε ο κόσμος στις διαδηλώσεις προφανώς ποικίλουν . Άλλοι συγκινήθηκαν από το ότι ο νεκρός ήταν ένας 15χρονος , γόνος καλής οικογενείας , παιδί πέρα από κάθε υποψία . Άλλους τους άγγιξε ο τρόπος της δολοφονίας του , ενώ για άλλους ο Αλέξανδρος ήταν το παιδί που συναναστρέφονταν . Άλλοι σκέφτηκαν ότι στη θέση του Αλέξη θα μπορούσε να βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή οι ίδιοι ή οι φίλοι τους.. Σε άλλους το άκουσμα της δολοφονίας του ζωντάνεψε τις δικές τους στιγμές βασανισμού , κακοποίησης ,ξυλοδαρμού , που υπέστησαν από τα όργανα της τάξης κάποια στιγμή στη ζωή τους . Ενώ για άλλους η δολοφονία αυτή ήταν ακόμα ένα επεισόδια στην καθημερινή καταπίεση , βαρβαρότητα , υποδούλωση , που υφίστανται . Μόνο που αυτή τη φορά πήρε τη χειρότερη μορφή , αυτή του θανάτου .

Ο κάθε άνθρωπος βίωσε με τον δικό του τρόπο το άκουσμα της δολοφονίας ενός 15χρονου παιδιού . Κατά τον ίδιο τρόπο ο καθένας διαδήλωσε με όποιον τρόπο αυτός θεωρούσε σωστό . Έτσι εκφράστηκαν διαφορετικές αντιλήψεις και πρακτικές , αποδεικνύοντας ακριβώς με αυτό τον τρόπο, το ακαθοδήγητο . Αλλά έτσι είναι όλα τα ελεύθερα γεγονότα , εκφράζουν , παραθέτουν , συνθέτουν , διαφορετικές αντιλήψεις , οπτικές και πρακτικές , έξω από οποιαδήποτε «νόρμα» .

Η αστυνομική βία δεν ξεκινάει και σταματάει με την εκτέλεση του Αλέξη . Τη νιώθει κανείς στο πετσί του καθημερινά με χίλιους δυο τρόπους , είναι πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρών . Την γνώρισε και ο καθένας βέβαια με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τις διαδηλώσεις . Μέσα από τους ξυλοδαρμούς , τις προσαγωγές , τις φυλακίσεις ,την εισπνοή εκατοντάδων δακρυγόνων που σου κόβουν την αναπνοή , μέσα από τα κατάγματα σε διάφορα μέρη του σώματος από τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες που εκτόξευαν οι καλά εκπαιδευμένοι δημόσιοι υπάλληλοι αστυνομικοί .

Φυσικά υπήρξαν και κάποιοι οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι ευθύς εξαρχής με ότι συμβαίνει εδώ και μια βδομάδα σε όλη την ελληνική επικράτεια . Δημοσιογράφοι , πολιτικοί , συνδικαλιστές , συνάδελφοι των δύο ειδικών φρουρών , κομματικοί υπάλληλοι , καταναλωτές που δεν μπορούσαν να ξοδέψουν τον 13ο μισθό τους , αγανακτισμένοι πολίτες , αγανακτισμένοι χρυσαυγίτες , κυρίως μέσα από το κουβούκλιο της τηλεόρασης αρχικά και από το δρόμο δειλά δειλά εν συνεχεία , προσπάθησαν να δυσφημήσουν όσο μπορούσαν τα γεγονότα και να τα καταστείλουν όσο γίνετε . Με μια αυτοσυγκράτηση βέβαια και όχι τόσο απροκάλυπτα , γιατί και οι καταστάσεις ήταν ιδιάζουσες .

Επίσης από τις πρώτες ημέρες έγινε προσπάθεια να ταξινομηθούν οι διαδηλωτές σε τάξεις και κατηγορίες με ειδική συμπεριφορά η κάθε μια , με προφανή σκοπό να χωριστούν σε καλοί και κακοί . Αντιεξουσιαστές κουκουλοφόροι , μετανάστες , μαθητές , φοιτητές , εργάτες (το ακούσαμε και αυτό!) , φιλήσυχοι ειρηνικοί πολίτες , ήταν μόνο μερικές από τις ταμπέλες που επέλεξαν τα μ.μ.ε για τους συμμετέχοντες στα δρώμενα της τελευταίας βδομάδας . Φυσικά κανείς από αυτούς που συμμετείχαν στα γεγονότα δεν ένοιωσε ως μέρος μιας συγκεκριμένης τάξης ή μέλος μιας κάστας , που η ταξική του συνείδηση και θέση του υπαγόρευε να κατέβει στις διαδηλώσεις . Κανείς 14,15,16,17χρονος ας πούμε δεν είπε «Α , είμαι μαθητής πρέπει να κατέβω στην πορεία!» . Οι ταξικές κατηγοριοποιήσεις και σχέσεις χρειάζονται μόνο σε όσους θέλουν να παράγουν πολιτική και να κατευθύνουν τα γεγονότα . Τα πλουσιόπαιδα από τη Βούλα , τη Γλυφάδα , συμπορεύονταν , έσπαγαν και καίγανε τμήματα με τα πιο «λαικά» παιδιά από το Περιστέρι και την Πετρούπολη . Ναι η μεγαλύτερη εξέγερση (επιτρέψτε μου να την αποκαλέσω έτσι ) στην Ελλάδα τα τελευταία 20-30 χρόνια ήταν αταξική!!

Για να μην πολυλογώ και κουράζω το μόνο που είδα όλες αυτές τις ημέρες στους δρόμους ήταν ανθρώπους . Ανθρώπους αδέσμευτους , ανεξάρτητους , αυτόνομους , όλων των ηλικιών , με διαφορετικές αντιλήψεις , που ο πλούτος της βιωματικής σφαίρας του καθενός τους έφερε στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν , να διαδηλώσουν , να βροντοφωνάξουν , ΑΛΕΞΗ ΖΕΙΣ ..

Όπως είπα τα γεγονότα ήρθαν για να μείνουν . Έτσι μια βδομάδα μετά οι διαδηλώσεις με διάφορες μορφές συνεχίζονται ( με καταλήψεις σε σχολεία ,σχολές , κυβερνητικά κτίρια , κλεισίματα δρόμων , πορείες ,καθιστικές διαμαρτυρίες , επιθέσεις σε μπάτσους , αστυνομικά τμήματα ,τράπεζες κ.τ.λ , με όποιον τρόπο μπορεί να επινοήσει ο καθένας ) . Τα πάντα συνεχίζονται και απ’ότι φαίνεται για πολύ ακόμα . Ραντεβού λοιπόν στους δρόμους..