97 χρόνια Άρης .

Με αφορμή την χθεσινή επέτειο για τα 97 χρόνια του συλλόγου θα γίνει μια αναφορά στο παρελθόν και τον Αστέριο Γιουβανάκη μέσω των όσων δήλωσαν στον ραδιοσταθμό "Aris Fm" o γιος και ο εγγονός του Αστέριου Γιουβανάκη, Γιώργος και Αστέρης.

Έτσι αναδεικνύονται ιστορίες ανθρώπων όπως του Αστέριου Γιουβανάκη και πάνω απ΄όλα χιλιάδων ανώνυμων φίλων της ομάδας που με ανιδιοτέλεια , προσωπικό κόστος , μόχθο , έχοντας βιωματική σχέση με τον σύλλογο , τον βοήθησαν να επιζήσει και να ανδρωθεί μακριά από τις σημερινές πελατειακές σχέσεις ανταποδοτικότητας (καλή πορεία , επιτυχίες, γήπεδο με ανέσεις κτλ.) που επικρατούν ως ένα ορισμένο βαθμό και τα προσωπικά οφέλη που απομυζούν αρκετοί με τη συμμετοχή τους στον σύλλογο (από διοικούντες μέχρι οπαδούς).

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΕΙΠΕ Ο ΑΣΤΕΡΗΣ ΓΙΟΥΒΑΝΑΚΗΣ.

«Θα σας πω όσα γνωρίζω. Το πρώτο γήπεδο του ΑΡΗ βρισκόταν στο πεδίον του Άρεως (Βυζαντινό μουσείο , νέο δημαρχείο και το πάρκο ακριβώς δίπλα. Εν συνεχεία εκεί ήταν οι βοηθητικές εγκαταστάσεις της ομάδας) . Εκείνο το γήπεδο ήταν πολύ κακό, είχε χαλίκια και πέτρες . Στη συνέχεια με μεγάλη προσπάθεια του Ηλιάδη, τότε προέδρου του Συλλόγου, κατάφεραν να πάρουν τον χώρο δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου (Βελίδειο συνεδριακό κέντρο).

Μαζεύονταν στην περιοχή όλοι οι Αρειανοί. Οι παίκτες και τα “αγιοτριαδίτικα” κορίτσια, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο παππούς μου. Με φτυάρια και με τσάπες φτιάξανε ένα εκείνη την εποχή.

Στη συνέχεια ο Μεταξάς (με το γνωστό νταβατζιλίκι της εξουσίας) πήρε την έκταση και έστειλε τον ΑΡΗ στην περιοχή Χαριλάου (το 1939 η περιοχή βρίσκονταν έξω από το πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης Κατά βάση ήταν χωράφια με λίγα αγρόσπιτα) που βρισκόμαστε. Απαλλοτριώθηκε με σκοπό ο ΑΡΗΣ να καταβάλει ένα ποσό ώστε να περιέλθει στην ιδιοκτησία του (η έκταση όπως τελικά φάνηκε ανήκε σε ένα τσιφλικά επονόματι Χαρίλαο, ο οποίος κατείχε όλη την ευρύτερη περιοχή. Η έκταση είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία του μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, δώρο από Γάλλους στρατιωτικούς για τις υπηρεσίες που τους προσέφερε καθότι ήταν διερμηνέας τους) .

Έπειτα μεσολάβησε ο πόλεμος, η κατοχή και ο εμφύλιος (στη διάρκεια της η έκταση είχε γίνει στρατόπεδο. Μέρος όπου ήταν εγκατεστημένα και φυλάσσονταν στρατιωτικά οχήματα, άρματα και πυροβόλα όπλα). Κάποια στιγμή που τα πράγματα ηρέμησαν ο ΑΡΗΣ μπορούσε να προπονηθεί στο γήπεδό του καθώς περιέφραξαν την αλάνα. Είχαν ζητήσει τότε ένα δάνειο που τελικά δεν του δόθηκε καθώς συνάντησε λυσσώδη αντίδραση από τον υπουργό παιδείας.

Ο δικηγόρος του Χαρίλαου που ήταν φίλος του Γιουβανάκη , ρώτησε τι θα γίνει . Εάν δεν πλήρωναν μέχρι την καταλυτική ημερομηνία που είχε τεθεί, τα χρήματα θα επέστρεφαν (τελικά έγιναν δικαστήρια και το 1948 η ομάδα πλήρωσε 5000 χρυσές λίρες στο ταμείο παρακαταθηκών προκειμένου η έκταση να περιέλθει στην χρήση της).

Λόγω της αδυναμίας της οικονομικής , υπήρχε μεγάλη ανέχεια εκείνη την εποχή, τα πράγματα δυσκόλευαν κι έτσι ο Γιουβανάκης πήγε έβγαλε τις λίρες που είχε δίχως να σκεφτεί τίποτα άλλο και όλα αυτά από τη λατρεία που είχε για τον ΑΡΗ. Για τον εαυτό του σπίτι δεν πήρε ποτέ. Έδωσε τα χρήματα για το γήπεδο, για τον ΑΡΗ μας.

Εκείνη την εποχή ο Γιουβανάκης ήταν συνέχεια στο γήπεδο, ήταν ο πρόεδρος επιτροπής κατασκευής του γηπέδου. Ήταν μεγάλη και αγνή η αγάπη που υπήρχε για τον ΑΡΗ.

Να είμαστε καλά και να γιορτάσουμε και στα 100 του χρόνια και πάλι τον ΑΡΗ μας».

ΚΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΓΙΟΥΒΑΝΑΚΗ

«Θυμάμαι οι φίλαθλοι του ΑΡΗ, μετά τις δουλειές τους έρχονταν στο γήπεδο και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να βελτιώσουν την κατάσταση του τερέν. Ερχόταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας με τσάπες, καροτσάκια και κουβαλούσαν.

Έγινε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια και αυτό το γήπεδο με την εξαγορά του από τον ΑΡΗ έγινε η βάση και η ψυχή της ομάδας μας. Το πρώτο επίσημο παιχνίδι έγινε το 1952 (τα εγκαίνια του γηπέδου έγιναν στις 4 Νοέμβρη του 51΄ σε φιλικό αγώνα με τον Ολυμπιακό και 2 ημέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε το πρώτο επίσημο παιχνίδι με αντίπαλο την ομάδα των σιδηροδρομικών, τον Θερμαΐκό, για το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης) .

Ο ΑΡΗΣ ήταν πρωτοπόρος και με το πρώτο σκέπαστρο στην Ελλάδα. Σιγά σιγά λοιπόν το “Κλεάνθης Βικελίδης” πήρε μια μορφή κανονικού γηπέδου.

Αθλητής του στίβου ήταν και ο Σόλωνας, η ψύχη του γηπέδου και του ΑΡΗ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερος Αρειανός από αυτόν.

Δεν έλειψα ποτέ από καμία εκδήλωση του ΑΡΗ αλλά περνάνε τα χρόνια και δεν μπορώ να έρχομαι πια στο γήπεδο.

Ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος του ΑΣ για 5 συναπτά έτη. Ανήκε στην ομάδα των ανθρώπων που μεγαλώσανε με τον ΑΡΗ. Προσπαθούσε να δώσει λύσεις στα διάφορα προβλήματα του Συλλόγου.

Ήταν μια περίοδος που ο ΑΡΗΣ μεγαλουργούσε και ήταν σπουδαία ομάδα. Την σέβονταν οι πάντες.

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε την προσφορά ανθρώπων που χάρισαν την ζωή τους υπηρετώντας τον Σύλλογο».