Όλα συνεχίζονται.

Υπό άλλες συνθήκες τα όσα συνέβησαν στις 29 Ιούνη στην πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους θα μας γέμιζαν με σκέψεις ζοφερές, προβληματισμού, απογοήτευσης, θα μας άφηναν με συναισθήματα αρνητικά. Κάτι τέτοιο όμως σε αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει.

Τι και αν ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός νόμος.

Τι και αν αναπνεύσαμε 2.860 δακρυγόνα και ο ουρανός έγινε λευκός απ΄τον χημικό πόλεμο. Αν ηχούνε ακόμα στα αυτιά μας μετά από τόσες ημέρες οι ήχοι των χειροβομβίδων κρότου λάμψης και οι σειρήνες των μηχανών από τις ομάδες Δέλτα και Δίας.

Αν μπροστά από τα μάτια μέσα σε λίγες ώρες παρέλασε όλο το υπουργείο προστασίας του πολίτη.

Τι και αν βιώσαμε το γκλομπ, την πέτρα, τις οπλοβομβίδες, τους αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς του ένστολου και αντικρίσαμε εκατοντάδες τραυματίες αιμόφυρτους, σακατεμένους, με σκισμένα τα ρούχα.

Αν από την επίθεση των κρανοφόρων δεν γλύτωσε ούτε το ιατρείο, οι σκηνές, τα τραπεζάκια, οι καρέκλες, τα πανό της πλατείας Συντάγματος. Με τα οποία ουτοσιάλλος μπορούν να τα βάλουν πιο άνετα.

Τι και αν...

Το μόνο που μας έχει απομείνει από εκείνες τις ώρες είναι ένα χαμόγελο στα χείλη.

Ακόμα και η συνήθης αλμύρα των δακρύων εξαιτίας των δακρυγόνων είχε αντικατασταθεί με μια γλυκιά γεύση.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς...

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς γιατί παρόλο την έκταση της επίθεσης που δεχόταν ο κόσμος παρέμενε εκεί, αρνούμενος να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης. Αντί να τον φοβίζουν τα όσα γινόντουσαν, τον εξόργιζαν, τον πείσμωναν ακόμα πιο πολύ να συνεχίσει. Όλοι αντιστεκόντουσαν όπως μπορούσαν, διαλύοντας μέσα τους τις όποιες αυταπάτες έτρεφαν μέχρι εκείνη την στιγμή. Δεν θα φύγουμε από ΄δω και κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ανανέωναν το ραντεβού τους παραμένοντας στις θέσεις τους.

Εκείνες οι ώρες μας κάναν να αισθανθούμε λίγο πιο άνθρωποι, εξαιτίας της συντροφικότητας, της αλληλοβοήθειας, της υποστήριξης που ο ένας έδινε στον άλλον και ας μην τον είχε δει ποτέ στην ζωή του και ας μην είχε ανταλλάξει ούτε μια λέξη μαζί του μέχρι την στιγμή εκείνη. Δεν διέκρινες ποια πρόσωπα, παρά μόνο ένα πλήθος και όμως ο ένας αντιμετώπιζε τον άλλον σαν να ήσουν ο αδερφός του, η μητέρα του, ο παιδικός του φίλος, κάτι σημαντικό γι΄αυτόν.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους εκείνους και εκείνες που στις 29 Ιούνη με περίσσιο θάρρος και αυταπάρνηση, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον στρατό κατοχής στον αποκλεισμό της βουλής. Να είστε καλά, όλα συνεχίζονται...