Κείμενο για τον αγώνα των οπαδών του Ηρακλή .

Όποιος έχει περάσει μέρος της ζωής του στα γήπεδα - οποιασδήποτε ομάδας - και δεν θεωρεί τον εαυτό του ως απαθή καταναλωτή του αθλητικού θεάματος, μπορεί να αισθανθεί ένα είδος κοινότητας τη στιγμή που ένα κομμάτι των οπαδών βγαίνει στους δρόμους , ανεξαρτήτως των επιμέρους ανταγωνισμών και αντιπαλοτήτων .

Πόσο μάλιστα όταν αντικρίζουμε : α) μια θέληση δυναμικής αντιπαράθεσης με αυτούς που καθορίζουν τις τύχες ενός συλλόγου και γενικότερα των ζωών μας (πέρα από το περιεχόμενο των διεκδικήσεων, αν είναι "δίκαια" ή "άδικα" τα αιτήματα) , β) μια διάθεση κριτικής και επιρρίψης ευθυνών και στην ίδια την διοίκηση της Π.Α.Ε. Ηρακλής (ξεπέρασμα του οπαδικού κόμπλεξ των μονίμως αδικημένων και κυνηγημένων). Και πραγματικά τις δύο πρώτες μέρες (μάλλον νύχτες) η κατάσταση ήταν πραγματικά γοητευτικά ανεξέλεγκτη με τις οργισμένες επιθυμίες να βρίσκουν τη δικαίωση τους σε επιθέσεις ενάντια σε στόχους σύμβολα αυτού του κοινωνικού οικοδομήματος (αστυνομία-τράπεζες-δημαρχείο κτλ.) .

Η εξέλιξη του αγώνα περιείχε ένα είδος σαμποτάζ με ημι-παράνομες μεθόδους (π.χ. αποκλεισμός διοδίων-κλείσιμο δρόμων) σε μια σταθερή καθημερινή τροχιά, όμως υποχώρησε δυστυχώς η δυναμικότητα προς όφελος μιας λογικής διαρματυριών με ειρηνικό , νομιμόφρονο , "κοινωνικά" αποδεκτό προσωπείο, σε πλαίσια που θα είναι αρεστά από την καθεστηκυία τάξη και δεν θα θίγει τον ρόλο της και τα συμφέροντα της (να είστε καλά παιδιά και ο Ηρακλής μπορεί να σωθεί) .

Και έτσι πήρε την τροπή που συνήθως παίρνουν οι περισσότερες διεκδικήσεις των οπαδών όταν σέρνονται σε λαϊκίστικα πολιτικάντικα μονοπάτια συνδιαλλαγής με την άρχουσα τάξη. Δηλαδή να τεθούν στο τραπέζι των κοινωνικών ζητημάτων αλλά με απαραίτητη προϋπόθεση τη συνδιαλλαγή με βουλευτές και λοιπούς πολιτευόμενους και τη (συνακόλουθη) αποδυνάμωση των κινητοποιήσεων από το δυναμικό , ανατρεπτικό (και βίαιο) χαρακτήρα που είχαν στην αρχή πάρει (μιας ολικής άρνησης του πολιτικού-αθλητικού κατεστημένου).

Και τελικά πλέον , οι πολιτικοί και τα παπαγαλάκια τους οι ραδιοφωνατζήδες διοχετεύουν ένα κλίμα τεχνητής (ή μη) αισιοδοξίας και εφησυχασμού, με αντάλλαγμα ένα ειρηνικό και πανυγηρτζίδικο κλίμα, ένα κλίμα που σαφώς και πρέπει να ανατραπεί από όσους οραματίζονται ένα δυναμικό , ανεξάρτητο και αυτόνομο οπαδικό κίνημα.

Υ.Γ : Δεν εξετάζουμε στην παρούσα φάση αν αυτή η τροπή είναι περισσότερο ή μη αποτελεσματική ως προς τον εκάστοτε μερικό "αντικειμενικό" στόχο, παρά εξετάζουμε πάντα από την σκοπιά των οπαδών για την αυτονομία και τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα των αγώνων μας. Ανεξάρτητα από την έκβαση του στόχου και παρά την τροπή που πήραν οι κινητοποιήσεις , η κάθοδος στην Αθήνα είναι από μόνη της θετικό γεγονός και στο βαθμό που θα βρεθούν στο δρόμο και άλλοι αλληλέγγυοι οπαδοί πάει τα οπαδικά δρώμενα μπροστά πέρα από τους ανταγωνισμούς και αντιπαλότητες

Η ΠΟΛΗ ΝΑ ΚΑΕΙ ΕΙΤΕ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΩΘΕΙ , ΕΙΤΕ ΟΧΙ ...

(κάποια παιδιά από Ηρακλή και Άρη που βρέθηκαν μαζί στους δρόμους)

Από την πλευρά μας σαν Αυτόνομος Πυρήνας Φίλων Άρη θεωρούμε πως η αλληλεγγύη μπορεί να σπάσει όλους τους φραγμούς του παρελθόντος , να δημιουργήσει νέες οπαδικές σχέσεις και να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα όπλα μας ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς μας . Γιατί οι κατευθυνόμενοι ανταγωνισμοί και αντιπαλότητες που δημιουργεί η εξουσία (και μέσα στα "αθλητικά" δρώμενα) αποτελούν δομικό χαρακτηριστικό στην ύπαρξη και διαιώνιση της . Στόχος μας πάντα η ολική ανατροπή του αθλητικού κατεστημένου πέρα από εφήμερους στόχους , μερικότητες και συντεχνιακές λογικές . Καλό βόλι λοιπόν..