Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Άρης θα πει, τσακίστε τους ναζί.




(Μουσική υπόκρουση: Calavera - Antifasciste)


Κουλτούρα.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από τον τελευταίο εντός έδρας αγώνα και εικονίζετε o Νίκος Λάσκαρης να χειρονομεί εναντίον κάποιου άλλου προσώπου. 






Βέβαια μόνο από την φωτογραφία είναι λίγο δύσκολο να ερμηνεύσεις επακριβώς την κίνηση αυτή και να καταλάβεις τι ακριβώς εννοεί ο Νίκος Λάσκαρης. 


Το πιθανότερο είναι να απευθύνετε σε κάποιον που γνωρίζει, αν κρίνουμε και από το χαμόγελο της Τζώρτζιας Ευσεβίου, αλλά ίσως και όχι. 


Πιθανόν να απευθύνετε σε φίλο της ομάδας, αλλά μάλλον ο δέκτης πρέπει να είναι υποστηρικτής αντίπαλης ομάδας. Αν κρίνουμε από την στάση του σώματος του και από το μέρος που είναι στραμμένο το βλέμμα του. 


Αλλά και η πράξη αυτή καθ΄εαυτή είναι αμφίσημη και σηκώνει πολλαπλές ερμηνείες. 


Πρόκειται για την γνωστή υβριστική χειρονομία, για κάποιον ιδιότυπο χαιρετισμό ή για τη γνωστή υβριστική χειρονομία μέσα από τα μάτια της λεπτεπίλεπτης κουλτούρας του μπάσκετ, οπότε αντί του μέσου δακτύλου όπως κανονικά συνηθίζετε, χρησιμοποιείτε ο δείκτης ή λιχανός; 


Who cares?

Όχι στην κάρτα φιλάθλου.

Την αντίθεση τους στην κάρτα φιλάθλου εκδήλωσαν από το ¨μακρινό¨ Ντόρτμουντ οι οπαδοί της Μπορούσια (The Unity)


Στον Κυριακάτικο εντός έδρας αγώνα με την Άουγκσμπουργκ σήκωσαν πανό που ανέγραφε «Όχι στην κάρτα φιλάθλου»


Μπορεί το συγκεκριμένο ζήτημα να μην τους αγγίζει στην καθημερινότητα τους, ωστόσο αυτό δεν τους εμπόδισε να δείξουν την συμπαράσταση τους στον δοκιμαζόμενο και αγωνιζόμενο λαό της ομάδας μας και ολόκληρης της χώρας. 


Τα νέα μέτρα, από την κάρτα φιλάθλου έως το Α.Μ.Κ.Α., δεν αποτελούν παρά την λογική επεξεργασία και συνέχεια της προηγούμενης περιόδου, με τις στυγνές απαγορεύσεις και την επίδειξη ταυτότητας για να αγοράσεις ένα εισιτήριο, να μπεις σε ένα γήπεδο, να εισέλθεις σε μια πόλη ή απλά για να ταξιδέψεις σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας. 


Η νέα πιο ¨εξυγενισμένη¨ και ¨μετριοπαθή¨ εκδοχή που γίνετε προσπάθεια να εφαρμοστεί και να εγκαθιδρυθεί στον ¨αθλητικό¨ χώρο, έρχεται συγχρόνως να καλύψει τις σημερινές επικοινωνιακές ανάγκες του συστήματος για δημοκρατικότητα (με ή χωρίς εισαγωγικά) και αριστεροφροσύνη (με ή χωρίς εισαγωγικά). 


Η νέα κατάσταση περιλαμβάνει ουσιαστικά παλαιά και νέα μέτρα που έρχονται να δράσουν επικουρικά και συμπληρωματικά αναμεταξύ τους, στοχεύοντας στην κάλυψη των λειτουργικών και επικοινωνιακών κενών και αστοχιών που δημιούργησε η προηγούμενη περίοδος και χωρίς σε καμία περίπτωση να αλληλοαναιρούνται και να αλληλοαποκλείονται ή να αναιρούν και να αποκλείουν το οτιδήποτε. 


Τα οποιαδήποτε ¨παγωμένα¨ μέτρα μπορούν ανά πάσα στιγμή να ξεπαγώσουν και να ενεργοποιηθούν. 


Ας μην ξεχνιόμαστε ότι στον πρόσφατο αγώνα της Ντόρτμουντ στο γήπεδο της Τούμπας, ζητούνταν από τους οπαδούς της να επιδεικνύουν κατά την είσοδο τους στην θύρα 8 το διαβατήριο τους, προκειμένου να εισέλθουν εντός του γηπέδου. 

   




Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Κιτρινόμαυρος γάμος στα Γιάννενα.





Athens on tour.

Το παρόν για μια ακόμη φορά σε Χαριλάου και Παλέ έδωσαν τα παιδιά από την Αθήνα.






Συγνώμη λάθος!

Σαρκαστικό και άκρως ειρωνικό ήταν το πανό που ανάρτησαν στον εκτός έδρας αγώνα με την Μπάγερν οι οπαδοί της Μπορούσια, λίγες ημέρες μόνο μετά το παιχνίδι στο γήπεδο της Τούμπας. 


Το πανό είχε αποδέκτη την διοίκηση της Ντόρτμουντ και την στάση που κράτησε στον συγκεκριμένο αγώνα. 


Τόσο με επίσημη ανακοίνωση όσο και με δηλώσεις στελεχών της, έτρεξε από την αρχή να αναλάβει την ευθύνη και να καταδικάσει τα όσα έγιναν στην κερκίδα. 


Η ανταπάντηση δεν άργησε να έρθει, με το λιτό και αφοπλιστικό:  



«ΣΥΓΝΩΜΗ, ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΣΦΑΛΜΑ!»





Τη φράση την είχε χρησιμοποιήσει αρχικά ο υπεύθυνος μάρκετινγκ της Ντόρτμουντ, Κάρστεν Κράμερ, όταν για χατίρι του χορηγού της ομάδας (Opel) σβήστηκε ένα γκράφιτι - μήνυμα του πρώην ποδοσφαιριστή του συλλόγου, Άντι Πράισλερ, έξω από το Σίγκναλ Ιντούνα Παρκ και το οποίο είχε αξία για τους οπαδούς (1).


Για να δικαιολογηθεί για το λάθος του ο Κράμερ, πριν μπει η διαφήμιση του χορηγού στον ίδιο χώρο (2), είχε γράψει με σπρέι αυτό ακριβώς που ανέγραφε το πανό των οπαδών (3):  



«SORRY, UNS IST DA EIN FEHLER UNTERLAUFEN!»








Θεσσαλονίκη, Σελανίκ, Σολούν, Σαλονίκ.

103 χρόνια και 1 ημέρα πέρασαν από τον 1ο Βαλκανικό Πόλεμο, την ¨απελευθέρωση¨ της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς και την ενσωμάτωσή της στον κορμό του ελληνικού κράτους. 






Η 26η Οκτωβρίου έχει παράλληλα διπλή σημασία για τη «νύμφη του Θερμαϊκού», καθώς εκτός από την ημερομηνία ¨απελευθέρωσής¨ της, συμπίπτει με την γιορτή του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου αγίου της πόλης. 



Η ¨απελευθέρωση¨ της πόλης αποτέλεσε για πολλούς το αποκορύφωμα των βαλκανικών πολέμων, σύμφωνα πάντα με την παραδιδόμενη, κυρίαρχη και επικρατούσα αφήγηση. 






Έτσι και φέτος οι επίσημοι και οι αρχές της πόλης, καθώς και οι επαγγελματίες του είδους, γιόρτασαν τα εκατό τρία χρόνια από την ¨απελευθέρωσή¨ της. Με ποια όμως ακριβώς έννοια χρησιμοποιείται εδώ και 103 χρόνια ο όρος ¨απελευθέρωση¨; Ποιος και τι ακριβώς απελευθερώθηκε; 



Καταρχάς, λογική προϋπόθεση της χρήσης μιας τέτοιας έκφρασης είναι η ταύτιση της ελευθερίας με το (ή με ένα) κράτος. Έτσι ένας πληθυσμός ή και μια εδαφική έκταση κατέληξε να θεωρείται «ελεύθερη» με αποκλειστικό κριτήριο το εάν εντάσσεται σε αυτήν ή την άλλη κρατική επικράτεια και ειδικότερα σε εκείνη που θεωρείται ως η «φυσική» της, που υποτίθεται ότι αντιστοιχεί στην εθνοτική καταγωγή και στον εθνικό χαρακτήρα του εν λόγω πληθυσμού ή έκτασης. 



Όπως είναι προφανές, πρόκειται ήδη για μια υπεξαίρεση/οικειοποίηση της έννοιας της ελευθερίας από τον «μεθοδολογικό εθνικισμό», για μια εξαιρετικά περιοριστική κατανόηση του όρου. Ακόμη όμως και με αυτή την περιοριστική έννοια, είναι εξαιρετικά προβληματικό να ισχυριστούμε ότι ο ελληνικός στρατός που εισήλθε το 1912 στη Θεσσαλονίκη την «απελευθέρωσε». 



  



Πάντως οι τότε κάτοικοι της πόλης δεν έδειχναν να αισθάνονται ιδιαίτερα «απελευθερωμένοι». Τη χρονική στιγμή που ο ελληνικός στρατός μετά από πολεμική εκστρατεία και εισβολή στα εδάφη τής τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας κατέλαβε και τη συγκεκριμένη πόλη και για αρκετούς αιώνες προηγουμένως, ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης αποτελούνταν από πολυάριθμες εθνοτικές ομάδες, από τις οποίες η πολυπληθέστερη αλλά και η σημαντικότερη από άποψη οικονομικής, πνευματικής και κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας ήταν οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, ενώ οι ελληνόφωνοι ορθόδοξοι ήταν μόλις η τρίτη σε αριθμό πληθυσμιακή ομάδα. 



  



Κατά την πρώτη συστηματική απογραφή του πληθυσμού της πόλης που έγινε από τις ελληνικές αρχές στις 28 Απριλίου 1913, η ελληνική κοινότητα βρισκόταν στην τρίτη θέση του συνόλου των 157.889 κατοίκων, με 39.965 άτομα (25,3%) έναντι 61.439 Ισραηλιτών (38,9%), 45.867 μουσουλμάνων(29%), 6.263 Βουλγάρων(3,9%) και 4.364 (2,7%) άλλων εθνικοτήτων. 



Ακόμη λοιπόν και με τα συμβατικά εθνοκρατικά κριτήρια, ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για αυτό που συνέβη το 1912 θα ήταν μάλλον «η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό».



Η ομοιόμορφη και απροβλημάτιστη χρήση του όρου «απελευθέρωση» δημιουργεί την παραπλανητική εντύπωση ότι μέχρι το 1912 όλα ήταν σκλαβιά και μαυρίλα και εν πάση περιπτώσει δεν μας πολυενδιαφέρει τι ήταν. Η «πραγματική» ιστορία της πόλης αρχίζει μετά τη χρονολογία αυτή, ενώ ό,τι έγινε πριν έχει νόημα μόνο στο βαθμό που «προετοίμαζε» την τωρινή ευτυχή κατάληξη - κατάληψη. 



Ωστόσο αν προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν απολογισμό αυτών των 103 χρόνων και να δούμε τι αποτελέσματα είχε η ένταξη της πόλης στην επικράτεια του ελληνικού κράτους, θα διαπιστώναμε ότι δεν μπορούμε να βρούμε και πολλά πράγματα τα οποία να ήταν ιδιαίτερα «απελευθερωτικά» με οποιαδήποτε έννοια του όρου.



Καταρχάς, η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα (Σεφαραδίτες Εβραίοι), στη συντριπτική της πλειοψηφία εξοντώθηκε βιολογικά δύο δεκαετίες αργότερα. Την εξόντωση αυτή βέβαια τη σχεδίασαν και την υλοποίησαν οι Ναζί. Οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης όμως δεν φάνηκε να δυσαρεστήθηκαν ιδιαίτερα γι’ αυτό. Αντιθέτως πολλοί από αυτούς προεξάρχοντος του δήμου και των λοιπών αρχών της πόλης, δωσιλογικών ή εθνικοφρόνων, έσπευσαν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος της παρουσίας των Εβραίων ιδιοποιούμενοι όσα τους ήταν χρήσιμα και απλώς καταστρέφοντας τα υπόλοιπα. 



Μεταξύ των οποίων και μια ανυπολόγιστης αρχαιολογικής αξίας εβραϊκή νεκρόπολη, μια από τις σημαντικότερες της Ευρώπης, η οποία καταστράφηκε ολοσχερώς με εκδικητική μανία εντός ελάχιστου χρόνου. Σήμερα η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης δεν γνωρίζει καν ότι υπήρξε κάποτε ένα τέτοιο νεκροταφείο.




 






  

   
Στη θέση του με πρωτοφανή κυνισμό ανεγέρθηκε το πανεπιστήμιο της πόλης, το οποίο φέρει την επωνυμία «Αριστοτέλειο», έχει ως λογότυπο του έναν Ρωμαίο στρατιωτικό που ανακηρύχθηκε σε χριστιανό άγιο μετά το θάνατό του και που πάντως όσο ζούσε δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τις επιστήμες και τα γράμματα. 






Ένα άλλο αποτέλεσμα επίσης ήταν, ότι μία δεκαετία αργότερα το ελληνικό κράτος εγκατέστησε στη Θεσσαλονίκη και στην ευρύτερη περιοχή πολλές δεκάδες χιλιάδες Μικρασιατών και Ποντίων προσφύγων, στις πλάτες των οποίων είχε την πρώτη ευκαιρία να δοκιμάσει σε τόσο μαζική κλίμακα την τεχνολογία του στρατοπέδου. 



Μετά την απαραίτητη συμβολική και υλική καραντίνα, οι πληθυσμοί αυτοί χρησιμοποιήθηκαν στρατηγικά ως έποικοι για τον «εξελληνισμό» της ευρύτερης περιοχής, χωρίς να εκλείψει ποτέ ο κλοιός της στενής παρακολούθησης και η υποψία της «αμφίβολης ελληνικότητας» που τους βάραινε στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με αποτέλεσμα να τους οδηγεί σε διαρκείς πλειοδοσίες προκειμένου να αποσείσουν την υποψία. 



Σήμερα βέβαια η αμφισβήτηση αυτή δεν διατυπώνεται ρητά, αν εξαιρέσουμε κάποια συνθήματα που εκφωνούνται μεταξύ σοβαρού και αστείου στον χώρο του αθλητισμού. 



Σε αυτή την άλλοτε σιωπηρή και άλλοτε θορυβώδη εθνοκάθαρση του κοινωνικού ιστού της πόλης, ή και αυτοεθνοκάθαρση, θα πρέπει να προσθέσουμε τη διάλυση της πολυεθνικής σοσιαλιστικής Φεντερασιόν (υπό τον Αβραάμ Μπεναρόγια), τον εμπρησμό του Κάμπελ από ελληνικά εθνικιστικά στοιχεία (εβραϊκή φτωχογειτονιά της Θεσσαλονίκης), την πολύνεκρη καταστολή των διαδηλωτών της απεργίας του 1936 από το στρατό (τον ίδιο αυτό στρατό που λίγο νωρίτερα τους είχε ¨απελευθερώσει¨), τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το κράτος - παρακράτος το 63΄ κτλ...



 

(Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια)









 

(O 25χρονος αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης.  Η μητέρα του θρηνεί τον γιο της, τον πρώτο νεκρό της αιματηρής καταστολής της διαδήλωσης των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης)









Ένα υπόλοιπο όμως που περισσεύει και που υπονομεύει διαβρωτικά την φαινομενικά πλήρη τακτοποίηση της μνήμης και την απώθηση των ενοχλητικών στοιχείων από το παρελθόν, είναι η οργάνωση του αστικού χώρου της Θεσσαλονίκης και ειδικότερα οι πολιτικές σε ζητήματα δημόσιας μνήμης και μνημείων. 



Αν κοιτάξει κανείς τις επιλογές όσον αφορά τα αγάλματα που ¨κοσμούν¨ τις οδούς και τις πλατείες της Θεσσαλονίκης, αλλά και όσον αφορά τις ίδιες τις ονομασίες και τις μετονομασίες των εν λόγω οδών και πλατειών, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι η πόλη βρίσκεται ακόμα ή τουλάχιστο βρισκόταν μέχρι πρόσφατα υπό κατοχή. Ότι πρόκειται για μία πόλη στην οποία υπάρχει μια διάχυτη ανασφάλεια και μια ανάγκη να υπενθυμίζεται διαρκώς ποιος κάνει κουμάντο εδώ. Να πειθαρχείται διαρκώς το βλέμμα των κατοίκων και των επισκεπτών προς την πανταχού παρούσα αρχή της ελληνο κανονιστικότητας.  



Τα αγάλματα λοιπόν που συναντά κανείς στο δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία συντηρούν και τιμούν μία μνήμη μιλιταριστική, πολεμικής κατάκτησης. Πολλά απεικονίζουν επιδεικτικά διάφορους μαχαιροβγάλτες, συνήθως καπεταναίους του λεγόμενου «Μακεδονικού Αγώνα» των αρχών του 20ού αιώνα, οι οποίοι ωστόσο παρά τη σχεδόν μονοπωλιακή προβολή τους παραμένουν άγνωστοι και μάλλον αδιάφοροι για τους περισσότερους κατοίκους. Πέρα από αυτούς, το μενού διαθέτει φυσικά Αλέξανδρο (έφιππο), Φίλιππο (πεζό), Παύλο Μελά, Εμμανουήλ Παπά, και Κολοκοτρώνη. 



Τα αγάλματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι απεικονιστικά, αν όχι νατουραλιστικά. Αναπαριστούν με υπερβολικά λεπτομερή απόδοση υπαρκτά πρόσωπα, ένοπλους ήρωες μαχών και θριάμβων, «όπως ήταν στην πραγματικότητα» ή έστω λίγο εξιδανικευμένους. 



Είτε πιο πρόσφατα (έσχατη παραχώρηση) νοητικές αφαιρέσεις/συμπυκνώσεις υπαρκτών κατηγοριών προσώπων, όπως ιδίως ο «Κρητικός Μακεδονομάχος» που ατενίζει απειλητικά τους διαβάτες της Διαγωνίου.






Ή η καρτερική και αγόγγυστη «Γυναίκα της Πίνδου» που επιτελεί την υποταγή και τη σιωπηλή συμβολή της στους αγώνες του έθνους, υπό την έγγραφη (χαραγμένη στη βάση του αγάλματος) συνοδεία του έντεχνου ελαφρολαϊκού κιτς του 73΄ (από τον δίσκο ¨Αλβανία¨). Αυτή είναι ίσως και η μόνη γυναίκα ή σύμβολο γυναίκας που έχει απαθανατιστεί από τη μνημειακή αρχιτεκτονική της ¨απελευθερωμένης¨ Θεσσαλονίκης. 









Εξίσου δυσεύρετη είναι η παρουσία οποιουδήποτε καλλιτέχνη ή διανοητή. Υπάρχει ένα κακόγουστο και πάντοτε αυστηρά αναπαραστατικό άγαλμα του Αριστοτέλη στην ομώνυμη πλατεία, το οποίο όμως τοποθετήθηκε τη δεκαετία του 90΄ για πολύ διαφανείς χρησιμοθηρικούς σκοπούς.






Όχι βέβαια επειδή οι ελληνοορθόδοξοι Μουτζαχεντίν που παριστάνουν την «πνευματική ελίτ της πόλης» καταλήφθηκαν από ξαφνικό θαυμασμό και ενδιαφέρον για τα ¨Ηθικά Νικομάχεια¨ και την ¨Αθηναίων Πολιτεία¨, αλλά επειδή έτσι φαντάζονταν ότι θα δώσουν την αποστομωτική απάντηση στους ιερόσυλους Σκοπιανούς.



 






 



Εκτός από την τοποθέτηση νέων μνημείων, η αστυνόμευση της μνήμης συντελείται και με την ηθελημένη ή εξ αμελείας και εξ αδιαφορίας καταστροφή όλων των κτισμάτων που δεν μπορούσαν να ενταχθούν στον κανόνα της αδιάλειπτης παρουσίας του ελληνισμού ή έστω του βυζαντινισμού (ρωμαϊσμού). Ή που ακόμα χειρότερα διέψευδαν εμπράκτως την αφήγηση αυτή. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους δεκάδες μιναρέδες που δέσποζαν στον ουρανό της πόλης, σε όλες τις πρώτες φωτογραφίες της, μέχρι και τη δεκαετία του 1910. 



Στο μόνο κτίσμα που μια τέτοια εθνοκάθαρση της μνήμης δεν ήταν δυνατό να γίνει υλικά, τον Λευκό Πύργο ή Πύργο του Αίματος, έγινε συμβολικά δια της πρόσδοσης νέου νοήματος ή συσκότισης του νοήματος. Στην είσοδό του τοποθετήθηκε επεξηγηματικός πίνακας ο οποίος πληροφορεί τους ενδιαφερομένους ότι πρόκειται για «μεταβυζαντινό» μνημείο, για να μην τύχει και τεθεί στη δημόσια κυκλοφορία η ανυπόφορη λέξη «οθωμανικό» και την μολύνει. 



Αν στρέψουμε λοιπόν το βλέμμα και την ακοή μακριά από τις ρητές διακηρύξεις και αποσιωπήσεις που επαναλαμβάνουν εμμονοληπτικά τη διαβεβαίωση περί αδιάλειπτης ελληνικότητας, θα δούμε να αποτυπώνεται σε αυτή μια εικόνα αμφιβολίας η οποία δεν απομακρύνεται, αντιθέτως υπογραμμίζεται ακόμα περισσότερο από την ασφυκτική υπαγωγή αρχόντων και αρχομένων σε μια διαρκή «κυβερνολογική», σε έναν αυτοέλεγχο της συμμόρφωσης προς την ελληνοκανονιστικότητα. 



Αυτή η ανάγκη των κατοίκων να δίνουν συνεχώς εξετάσεις στον εαυτό τους και ο ένας στον άλλο, αποτέλεσμα 103 ετών κατοχής και σκλαβιάς, δεν νομίζoυμε ότι αξίζει και πολύ το χαρακτηρισμό «απελευθέρωση». Μάλλον σαν υποδούλωση μοιάζει. 
  





Γιάννη ζωντανός για πάντα Αρειανός.

Την μνήμη του Γιάννη Μαστρακούλια τίμησαν με κατάθεση στεφανιών στο μνημείο που βρίσκετε στη Θύρα 3, το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου, οι σύνδεσμοι ¨Super 3¨ και ¨Club 1914¨, καθώς και η Α.Π.Ε. Λαγκαδά. 










Στη διάρκεια της τελετής μνήμης ακούστηκαν τα «Γιάννη ζωντανός για πάντα Αρειανός» και «Αδέλφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε».








(2:23 -  2:51)


Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Κάτι τέτοιες στιγμές.

Το παρών στην μακρινή Τραπεζούντα για τον αγώνα με την Τράμπζονσπορ έδωσαν καμιά δεκαριά φίλοι της ομάδας. 


Το ότι οι δυο ¨λαοί¨, Έλληνες και Τούρκοι, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους είναι κάτι γνωστό. Όσο και να προσπαθούν κάποιοι καθημερινά να γεμίσουν το κεφάλι μας με τα σκατά που κουβαλάνε στον ¨εγκέφαλο¨ τους. 


Το ότι ο αθλητισμός και οι σύλλογοι μπορούν και πρέπει να ενώνουν, αφού ουσιαστικά δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας και μοιραζόμαστε απλά την ίδια ¨τρέλα¨, είναι επίσης κάτι γνωστό. 


Και πάντα έρχονται κάποιες τέτοιες στιγμές που το αποδεικνύουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε πως όλα είναι δυνατά και απλά όταν υπάρχει θέληση. 


Οι 2 φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από την «Hayri Gur Arena» και από την συνεύρεση φίλων της ομάδας με τους αντίστοιχους της Τράμπζονσπορ.








Καλό ταξίδι.

Στη μνήμη του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΣΤΡΑΚΟΥΛΙΑ που μας άφησε νωρίς.






3ο Anti - Tournament Festival.

Το Σάββατο διοργανώνετε από το St. Pauli Thessaloniki Club (St. Pauli Thessaloniki Club Facebook) το 3ο Anti - Tournament Festival. 




















Τα έσοδα του τρίτου AΝΤΙ - TOURNAMENT φεστιβάλ θα διατεθούν προς ανακούφιση των προσφύγων που συγκεντρώνονται είτε στην Ειδομένη είτε σε άλλα σημεία της χώρας, όπου υπάρχει ανάγκη. 


Το ποσό που θα συγκεντρωθεί θα δοθεί στο Στέκι Μεταναστών Θεσσαλονίκης προκειμένου τα μέλη του να το διαχειριστούν όπως χρειάζεται και να το διαθέσουν όπου αυτά κρίνουν αναγκαίο. 


Ακόμα στο χώρο του “Ευαγγελίστρια Arena”, θα γίνει συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης, όπως ρουχισμού (υπάρχει ανάγκη κυρίως για αδιάβροχα, αθλητικά παπούτσια και υπνόσακους), καθώς επίσης τροφίμων και φαρμάκων. 


Επειδή κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος και η μόνη λύση είναι να καταργήσουμε τα σύνορα. 


Την ανακοίνωση - κάλεσμα του St. Pauli Thessaloniki Club για το AΝΤΙ - TOURNAMENT festival μπορείτε να την διαβάσετε ΕΔΩ,


 Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την τοποθεσία της διοργάνωσης ΕΔΩ.    






Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Πανό.

Πανό από τον σημερινό αγώνα με τον Ηρακλή Αμπελοκήπων ενάντια στον Υφυπουργό Αθλητισμού και τα μέτρα που προωθεί.


 «Η ΘΑΤΣΕΡ ΠΕΘΑΝΕ... 

Ο ΚΟΝΤΟΝΗΣ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ???

ΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΤΕ ΕΥΡΩΠΗ???»






HUMPA!

Αφιερωμένη στην κάρτα φιλάθλου ήταν η τελευταία ραδιοφωνική εκπομπή (30/09) του HUMBAonair για την σεζόν 2014 - 2015‬. 


Τι ακριβώς σημαίνει η χρήση της; 


Ποιους σκοπούς εξυπηρετεί; 


Μήπως απλά είναι ακόμα ένα μέτρο για να κρυφτεί ακόμα καλύτερα η γηπεδική βία κάτω από το χαλάκι; 


Τι λέει το ευρωπαϊκό παράδειγμα; 


Ποιες αντιδράσεις, από οπαδούς και όχι μόνο, υπήρξαν στην Ιταλία, στην Τουρκία και πρόσφατα στην Κύπρο; 


Τι μπορούμε να κάνουμε για να παραμείνει η κάρτα φιλάθλου ιδέα στα χαρτιά; 


Αυτά και άλλα πολλά συζητήθηκαν στην τελευταία για την αγωνιστική περίοδο 2014-15 εκπομπή. 



Το HUMBA!onair στις 12 Οκτωβρίου μπήκε αισίως στην 3η του χρονιά λειτουργίας και θα μεταδίδεται κάθε Δευτέρα 23:00 με 24:00 μέσω του MusicSociety WebRadion. Τις εκπομπές μπορούμε να τις ακούσουμε live μέσω της ιστοσελίδας του MusicSociety  και από ΕΔΩ






Αν δεν μπορέσουμε να τις ακούσουμε ζωντανά, εν συνεχεία ηχογραφούνται και ανεβαίνουν μετά από 3 - 4 ημέρες στο HUMPA!_radio on Mixcloud, όπου υπάρχουν και όλες οι παλιότερες εκπομπές. 






Το καλοκαίρι κυκλοφόρησε επίσης το εικοστό και τελευταίο μέχρι στιγμής τεύχος του Humpa!zine, τριμηνιαίου περιοδικού για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την εμπειρία του γηπέδου, την οπαδική κουλτούρα και τον κόσμο της κερκίδας. 


Το τεύχος περιέχει μεταξύ των άλλων αφιέρωμα στο νέο αθλητικό τρομονόμο με αναλύσεις, συνεντεύξεις, κρίσεις και απόψεις από τους:


- Χρίστο Χαραλαμόπουλο (Δυτικά ΤΟΥ ΠΕΚΟΣ).


- Γιάννη Ψαράκη (Ebasket.gr).


- Δημήτρη Καρύδα (All Star Basket) για το αν χρειάζεται και στο μπάσκετ νέο αθλητικό νομοσχέδιο, 


- ΠιΖήτα και AndyCapp (από Humpa). 


- Κώστα Παπαδάκη (δικηγόρο) για τα αντισυνταγματικά μέτρα του νέου νόμου. 


- Λουκά Αναστασιάδη (Supporters Direct).


- ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΥΡΑ 10 του Ηρακλή.


- Nicole Selmer από το αυστριακό ballesterer.at και τη γερμανική εμπειρία.


- Aymeric Le Gall του γαλλικού So Foot και τους γαλλικούς αθλητικούς νόμους.


- Χαλούκ των Vamos Bien της Φενερμπαχτσέ για την τουρκική κάρτα οπαδού "Pasolig".


- Συντελεστές του ιταλικού Sportpeople.net για τις αθλητικές νομοθετικές ρυθμίσεις στη γείτονα χώρα.


- Andy Lyons, του αγγλικού When Saturday Comes – The Half Decent Football Magazine για τη βρετανική κατάσταση.


- Δήμητρα Θεοφίλη για την ψυχολογία της τυφλής αφοσίωσης στις ποδοσφαιρικές ομάδες. 


- Αυτού Μεγαλειότης Υφυπουργό, Σταύρο Κοντονή, για τα σχέδια του (τα καλύτερα έρχονται πάντα στο τέλος). 


Τα σημεία διανομής του περιοδικού στην Θεσσαλονίκη είναι τα βιβλιοπωλεία Κεντρί (Δημητρίου Γούναρη 22, Ναυαρίνο) και Ακυβέρνητες Πολιτείες (Αλεξάνδρου Σβώλου 28, στο ύψος του Ναυαρίνο). 


Τα σημεία διαμονής του περιοδικού στο υπόλοιπο Γιουνανιστάν EINAI


Σε περίπτωση που το περιοδικό δεν έρχεται στην πόλη που διαμένετε ή κατοικείτε εκτός Γιουνανιστάν υπάρχει η δυνατότητα ετήσιας συνδρομής


Για οποιαδήποτε απορία ή περαιτέρω πληροφορία στο σχετικό email (info@humbazine.gr). 


Οι ιστοσελίδες του HUMPA! είναι οι ακόλουθες:






Σύνολη η θεματολογία του 20ο τεύχους:


- Αφιέρωμα στο νέο αθλητικό νόμο: όταν βρέχει νομοσχέδια, οι «γνωστοί-άγνωστοι» κρατάνε ομπρέλα; Απόψεις, κρίσεις, συνεντεύξεις, αναλύσεις για το νέο αθλητικό νόμο.


- Groundhopping στα γήπεδα του Μπουένος Άιρες (και συγκεκριμένα σε Club Atlético Huracán, Racing Club - Oficial, San Lorenzo), στο νότιο Λονδίνο και την AFC Wimbledon, στο Αμβούργο και την FC St. Pauli, στην Κοπεγχάγη και την Brøndby IF: εξαιρετικές ανταποκρίσεις από τα παιχνίδια, πλούσιο φωτογραφικό υλικό.


- Η ιστορία επαναλήφθηκε, η Βαλτιμόρη κάηκε, ήταν εκεί και ο Carmelo Anthony.


- Dio Salvi Ultras, μικρό χρονικό του κινήματος των Ultras στην Ιταλία και καταγραφή των κυριότερων σχημάτων ultras και των χαρακτηριστικών τους.


- UNIVERSITY COLLEGE DUBLIN AFC: οι πρώτοι και οι τελευταίοι του UEFA Respect Fair Play ranking.


- Η τραγική ιστορία του Εβραίου ποδοσφαιρικού ήρωα της Γερμανίας, Τζούλιους Χιρς, στα χρόνια του εθνικοσοσιαλισμού.


- Διήγημα: Στέλιος και Λάμπρος, μια ποδοσφαιρική ιστορία.






Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Πανό.

Από την αστυνομική ταυτότητα, το διαβατήριο ή το δίπλωμα οδήγησης που έπρεπε να έχουν μαζί τους οι φίλαθλοι κατά την προσέλευσή τους στο γήπεδο, την προσκόμιση του αριθμού Α.Μ.Κ.Α. που ήταν απαραίτητη για όσους ήθελαν να αγοράσουν εισιτήριο και να πληρώσουν με μετρητά (με βάσει το νέο αθλητικό νόμο), καθώς και από το νέο φρούτο που καλείτε κάρτα φιλάθλου, ήταν εμπνευσμένο το πανό που σηκώθηκε στο «Nick Galis Hall» στον αγώνα κυπέλλου με την Α.Ε.Κ.    






Το μήνυμα προς τον Υφυπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού ήταν σαφές και δεν σηκώνει παρερμηνείες:


«ΒΑΛΕ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ

ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ

ΜΑΛΑΚΑ»


Refugees welcome - Here no fear

Στο κέντρο φιλοξενίας των προσφύγων στην Ειδομένη Κιλκίς παραδόθηκαν τα είδη πρώτης ανάγκης που συγκεντρώθηκαν το προηγούμενο διάστημα με πρωτοβουλία του ¨SUPER 3¨. 





















Η Ειδομένη βρίσκετε κοντά στα σύνορα με την Π.Γ.Δ.Μ. και είναι συνυφασμένη με το σιδηροδρομικό σταθμό, ο οποίος αποτελεί τον πρώτο σιδηροδρομικό σταθμό που συναντάει ο ταξιδιώτης εισερχόμενος στην Ελλάδα από τις ευρωπαϊκές χώρες, με τρένα προς Θεσσαλονίκη, από Βελιγράδι και την Κεντρική Ευρώπη. 









Η παλαιότερη ονομασία της ήταν «Σέχοβο» ή «Σέοβο», η οποία αντικαταστάθηκε με την υπάρχουσα σημερινή το 1936, βασισμένη στην ομώνυμη αρχαία πόλη, που βρίσκονταν ακριβώς στην απέναντι όχθη του Αξιού. 









Από το 2014 άρχισαν να συρρέουν στην Ειδομένη Σύροι πρόσφυγες κυρίως, αλλά και Αφγανοί, Πακιστανοί και άλλοι, με σκοπό να διαβούν τα σύνορα και να εισέλθουν στην FYROM. 












Επειδή η Π.Γ.Δ.Μ. και βορειότερα η Σερβία είναι εκτός Συνθήκης Σέγκεν, οι πρόσφυγες προτιμούν αυτό το δρόμο προς τη Βόρεια Ευρώπη, ώστε εισερχόμενοι εκ νέου στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την Ουγγαρία, σε περίπτωση σύλληψής τους, να θεωρηθεί ως πρώτη χώρα εισόδου η Ουγγαρία και να επαναπροωθηθούν εκεί, και όχι στην κατά πολύ νοτιότερη Ελλάδα. 









Το πανό που ακολουθεί υπήρχε στα 2 ψηστήρια που διοργανώθηκαν από τον σύνδεσμο του ¨SUPER 3¨ έξω από την Θύρα 2, το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου και την Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη, όπου παράλληλα συγκεντρώνονταν πράγματα για τους πρόσφυγες.