Σε ένα ένα σύγχρονο αστικό - δημοκρατικό κράτος σαν το δικό μας, μιας και στις δυτικές ευρωπαϊκές χώρες ακόμη και σε αυτές του πρώην Σοβιετικού μπλοκ είναι η κυρίαρχη μορφή οργάνωσης με τις όποιες παραλλαγές και διαφοροποιήσεις εμφανίζονται κατά τόπους, η έννοια της «δικαιοσύνης» καταλαμβάνει περίοπτη θέση στην πολιτικοκοινωνική ζωή της χώρας και η οποία υποτίθεται διαφοροποιεί το καθεστώς στο οποίο ζούμε από άλλα καθεστώτα του όχι και πολύ μακρινού παρελθόντος, όπως των πρώην κομμουνιστικών κρατών, του γερμανικού ναζισμού, της ισπανικής χούντας, του ιταλικού φασισμού και της ελληνικής δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα, τους ορισμούς, τις ερμηνείες που δίνει η κυρίαρχη οπτική και προπαγάνδα καθώς ως γνωστών η ιστορία γράφετε από τους νικητές, αν και οι νικητές δεν είναι οι πλέον κατάλληλοι για να καταγράφουν και να ερμηνεύουν.
Στις μέρες μας υποτίθεται ότι η δικαιοσύνη και οι αρχές που είναι επιφορτισμένες για την απόδοση της είναι αυτόνομες ως οντότητες και διαχωρισμένες από άλλες συνιστώσες που συμπληρώνουν την λειτουργία του κράτους απολαμβάνοντας λειτουργική και προσωπική «ανεξαρτησία». Όπως ο κάθε πολίτης υποτίθεται ότι είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου και όχι ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια. Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη βουλή και τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Ενώ η εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον πρόεδρο της δημοκρατίας και την κυβέρνηση.
Έτσι η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη αναλαμβάνει να εκτελέσει την αποστολή της απονομής «δικαιοσύνης» ενώ καμία άλλη θεσμοθετημένη εξουσία δεν μπορεί να παρεμβαίνει στο έργο της ή να της ασκεί κάποιου είδους διοικητικό έλεγχο. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή και οπτική η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν μπορεί να επεμβαίνει προκαθορίζοντας την δικαστική ετυμηγορία ή να επεμβαίνει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκ των υστέρων σε περίπτωση που δεν της ήταν αρεστή (σπάνια είναι η αλήθεια) μια δικαστική απόφαση.
Μιλώντας σε γενικότερο πλαίσιο βέβαια όπως οι κυρίαρχες ιδέες μιας εποχής δεν είναι τίποτα άλλο από τις ιδέες της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων που μορφοποιούν και συγκροτούν τον κόσμο που ζούμε σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της, έτσι και η κυρίαρχη δικαιοσύνη κάθε εποχής δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δικαιοσύνη (η λαϊκή δικαιοσύνη με την κρατική δικαιοσύνη είναι δύο δικαιοσύνες εκ διαμέτρου αντίθετες και εχθρικές ή μία προς την άλλη) που αντανακλά και εκφράζει αυτές τις σχέσεις (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, ιδεολογικές..), η οποία βρίσκετε σε άμεση συνάρτηση με τους υπόλοιπους λειτουργικούς φορείς που τις διεκπεραιώνουν και όχι αποκομμένη σε έναν δικό της ιδεατό φανταστικό κόσμο. Κάτι σαν τον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα που αιωρείται στον αιθέρα.
Για να έρθουμε λίγο στα όσα εκτυλίχθηκαν πριν και μετά την απόφαση της επιτροπής εφέσεων της Ε.Π.Ο. στις 10 Αυγούστου για παραμονή του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας στην Σούπερλιγκα.
Από την ανακοίνωση της απόφασης και μετά ο πολιτικός κόσμος της χώρας εγέρθηκε με αιχμή του δόρατος κυβερνητικά στελέχη όπως τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλο Γερουλάνο, τον υφυπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού, Γιώργο Νικητιάδη, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Ηλία Μόσιαλο και τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Χρήστο Πρωτόπαπα, ο ένας πιο άσχετος από τον άλλον με τα του ποδοσφαίρου, αφού η απόφαση όπως τόνιζαν δεν συνάγει με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» και το κλίμα «κάθαρσης» που διανύουμε. Δηλαδή τα πολιτικά και επικοινωνιακά παιχνίδια της εγχώριας πολυκομματικής παράγκας.
Ο Παύλος Γερουλάνος σαν άλλος Judge Dred ή επιθεωρητής Κάλαχαν (γνωστότερος και ως Βρώμικος Χάρυ), από την ταινία Dirty Harry του Don Siegal με πρωταγωνιστεί τον Κλιντ Ίστγουντ το 1971 που γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και έχει δημιουργήσει σχολή από τότε, αποφάσισε να πάρει τον νόμο στα χέρια του και να αποδώσει δικαιοσύνη, αφού η «ήπια» απόφαση της αθλητικής δικαιοσύνης κλυδώνιζε την εμπιστοσύνη των πολιτών στον «νόμο και την τάξη», την «κάθαρση», την αληθοφάνεια και το νέο πολιτικό σκηνικό.
Αν και προφανώς ένας πολιτικός στις μέρες μας δεν «μπορεί» να αποφασίζει αν ομάδες ή φυσικά πρόσωπα είναι αθώοι ή ένοχοι, τι ποινές πρέπει να τους επιβληθούν, ποια είναι η σωστή και ποια ερμηνεία του γράμματος του νόμου πρέπει να επικρατήσει.
Ο Βρώμικος Χάρυ στην ομώνυμη ταινία δεν ήταν βέβαια πολιτικός όπως ο Βρώμικος Γερουλάνος, αλλά αστυνομικός. Κοινά χαρακτηριστικά και ομοιότητες συναντάς και στις δύο περιπτώσεις αλλά όχι μόνο μεταξύ των δύο φιγούρων, του Βρώμικου Χάρυ και του Βρώμικου Γερουλάνου, αλλά και μεταξύ του κοινωνικού πλαισίου της Αμερικής της δεκαετίας του 1960 αρχές 70΄και της Ελλάδας του σήμερα.
Εν ολίγης χωρίς να πλατιάζουμε πολύ ο επιθεωρητής Κάλαχαν στην ταινία για όσους δεν την έχουν δει ήταν ένας σκληρός μπάτσος των δρόμων του Σαν Φρανσίσκο όπως ο επιθεωρητής Γερουλάνος ένας σκληρός πολιτικός των κοινοβουλευτικών εδράνων της πλατείας Συντάγματος, που είχε βαρεθεί τους πεπαλαιωμένους νομοθετικούς - γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, την τήρηση των διαδικασιών, τα δικαιώματα των υπόπτων και των κατηγορούμενον, τα βάσιμα στοιχεία και τις αποδείξεις, τον συμπονετικό δικαστή που προνοεί για τους κακούς και την αναποτελεσματικότητα των αρχών, όπως ο επιθεωρητής Γερουλάνος, αποφασίζοντας να πάρει την κατάσταση στα χέρια του δρώντας σύμφωνα με τον δικό του κώδικα ηθικής και δικαίου και χρησιμοποιώντας νόμιμες, ημινόμιμες και παράνομες ανορθολογικές μεθόδους προκειμένου να καταπολεμήσει το έγκλημα με κάθε απαραίτητο μέσο, όπως ο επιθεωρητής Γερουλάνος.
Το ρόλο του σκιαγραφημένου στιγματισμένου απόλυτου κακού στην θέση του Αχιλλέα Μπέου, του Μάκη Ψωμιάδη, του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας ενσαρκώνει στην ταινία ο Scorpio μια εξωπραγματική υπερ - εγκληματική φιγούρα αποστερημένη από κάθε ανθρώπινη ιδιότητα η οποία σκοτώνει, απαγάγει, βιάζει, σκηνοθετεί τον ξυλοδαρμό του με αποτέλεσμα να είναι τυλιγμένος από την κορυφή ως τα νύχια με γύψο και γάζες, εκβιάζει το δημόσιο ζητώντας λύτρα και ενίοτε κάνει και καμιά λεωφορειοπειρατεία σε σχολικά λεωφορεία.
Η αποστολή του Βρώμικου Χάρυ σε όλη την ταινία είναι μέσα από μια σειρά επεισοδίων που χρίζουν αυτοτελής επισκόπηση να καταδιώκει τον Scorpio όπως ο Βρώμικος Παύλος να καταδιώκει την Καβάλα και τον Ολυμπιακό Βόλου, μετατρέποντας το βέβαια σε προσωπικό ζήτημα τιμής, όπως ο Βρώμικος Παύλος. Στο τέλος της ταινίας καταφέρνει να τον εξοντώσει, αυτόκλητα, σκοτώνοντας τον εν ψυχρώ, όπως ο Βρώμικος Παύλος καταφέρνει να αφανίσει αυτόκλητα εν ψυχρώ τις δύο ομάδες. Έτσι και στις δυο περιπτώσεις η προσωποποίηση του κοινωνικά «καλού» και «αγαθού» επικρατεί έναντι της προσωποποίησης του κοινωνικά κακού και μοχθηρού.
Η ταινία είναι σε εκτενής βαθμό εμπλουτισμένη από σημειολογικούς κώδικες διαμέσου των οποίων αποδίδονται οι σημειακές πραγματικότητες με τις οποίες οι πρώτοι επικοινωνούν αντανακλώντας το πολιτικό - κοινωνικό πλαίσιο της εποχής και κατ΄επέκταση για να συνδεθούν με της ρητορικές που τις αντιπαρέρχονται και τις αντιμάχονται.
Το παρουσιαστικό του εγκληματία Scorpio είναι παρόμοιο με του νεαρού αμφισβητία της εποχής. Μακριά μαλλιά, παχιά φαβορίτα και στενό τζιν καμπάνα. Εν ολίγης χίπις. Στην ζώνη του μάλιστα έχει και αγκράφα με το σήμα της ειρήνης! Περίεργα και αντιφατικά πράγματα για έναν μανιακό αιμοσταγή δολοφόνο. Θα περίμενε κάνεις λογικά να είναι με βάση την ψυχοσύνθεσή του μια πιο ελαφριά έκδοση του Φρέντυ Κρούγκερ από την ταινία «Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες». Η τουλάχιστον μια πιο βαριά έκδοση του Παύλου Γερουλάνου από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
Ο εγκληματίας διατηρεί το παρουσιαστικό του καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας εκτός από μια σκηνή. Στην συνάντησή του με τον επιθεωρητή Κάλαχαν που θα του παρέδιδε τα λύτρα που είχε ζητήσει από τον δήμο του Σαν Φρανσίσκο προκειμένου να σταματήσει την δράση του ενώ παράλληλα είχε απαγάγει και μια νεανίδα.
Εκεί αφού είχε καταφέρει να απομόνωση τον επιθεωρητή σε ένα ερημικό σημείο κάνει την εμφάνισή του, για πρώτη και τελευταία φορά, με κουκούλα κόκκινου χρώματος που κάλυπτε όλη την κεφαλή. Κάτι που είναι έξω από κάθε λογική αφού το κόκκινο ως χρώμα τραβά την προσοχή από απόσταση, για κάποιον που θέλει να περάσει απαρατήρητος, ας πούμε για να επιτεθεί στον αστυνομικό. Θα περίμενε κανείς να φοράει μαύρο ή κάποιο άλλο σκούρο χρώμα μιας και ήταν και βράδυ. Αλλά ο συμβολισμός προφανής. Το κόκκινο χρώμα ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος, ο Scorpio ένας κομμουνιστής και οι κομμουνιστές μανιακοί δολοφόνοι. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου και η κόκκινη απειλεί στοιχειώνει το Αμερικάνικο φαντασιακό και όνειρο.
Η κοπέλα που έχει απαγάγει, βιάσει και πετάξει σε ένα πηγάδι ο Scorpio είναι μια λευκή κοπέλα της μεσαίας τάξης, προκειμένου να επιτευχθεί ευκολότερα η ταύτιση του κοινού. Ενώ ο κακοποιός που έχει προσλάβει για να τον κακοποιήσει και να τον ξυλοκοπήσει σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, με αποτέλεσμα να είναι τυλιγμένος από την κορυφή ως τα νύχια με γύψο και γάζες, μαύρος. Για ευνόητους λόγους.
Σκοπός του Scorpio είναι να κατηγορήσει την αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο και ειδικά τον επιθεωρητή Κάλαχαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στο δικαστήριο και προκαλώντας έτσι τον οίκτο να αθωωθεί. Κάτι το οποίο τελικά συμβαίνει. Μήπως τελικά η αστυνομία δεν είναι τόσο κακή όσο την παρουσιάζουν και οι καταγγελίες για αστυνομική βαρβαρότητα και αυθαιρεσία δεν ευσταθούν και όλα είναι μια σκευωρία που στόχο έχουν να την πλήξουν; Βρισκόμαστε στην περίοδο που η εσωτερική κοινωνική αναταραχή στην Αμερική συνεχιζόταν και οι καταγγελίες για αστυνομική βαρβαρότητα ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ο εγκληματίας στην ταινία παρουσιάζετε να εκβιάζει το Δημόσιο ζητώντας χρήματα για να σταματήσει την δράση του. Ενώ παράλληλα γίνονται πολλές κριτικές νύξεις προς το κράτος που συντηρεί και ενισχύει τα ρεμάλια, τους τεμπέληδες, τους μαύρους και τους μεξικανούς με πάσης φύσεως παροχές και επιδόματα. Ο χρηματικός εκβιασμός του δημοσίου από τον εγκληματία, ένα ρεμάλι δηλαδή, ανήκει σε αυτόν τον αστερισμό και την καταγγελία του. Όσα περισσότερα τους δίνεις μόνο καλό τους κάνεις και πάντα θα ζητάνε ακόμα περισσότερα. Ενώ θα ζητάνε με την βία μεγαλύτερο μερίδιο. Η μετάβαση από το κράτος πρόνοιας στο ακραίο νεοφιλελεύθερο κράτος απαιτούσε μια τέτοια φιγούρα εκβιαστή να είναι εκ προοιμίου αδύνατη να υπάρξει.
Η υπόγεια χρήση σημείων βέβαια δεν σταματάει εκεί. Στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο όπου κυκλοφορεί ο εγκληματία συναντάς παντού το σήμα της ειρήνης (όπως και στην αγκράφα της ζώνης του), κυρίαρχο σύμβολο ανυπακοής εκείνη την εποχή. Ενώ στο εγκαταλελειμμένο κτίριο όπου πληρώνει για να τον ξυλοκοπήσουν υπάρχουν σβάστικες και σύμβολα της ειρήνης, της αναρχίας κτλ. Σύμβολα δηλαδή ασύμβατα και άσχετα μεταξύ τους και σκόπιμα συνδεόμενα με ένα καθεστώς βίας και τρόμου έτσι ώστε συνειδητά ή ασυνείδητα να εμπνέουν μελλοντικά τον φόβο αυτόνομα.
Η αυτονόμηση ενός σημείου και η εν συνεχεία μεταπήδησή του με ένα ξένο πεδίο αναφοράς είναι η κλασική λειτουργία της μετωνυμίας. Όλα στέκουν, για να μπορέσουν εν συνεχεία να υποστυλώσουν την πολιτική χειραγώγηση. Αυτή την πρακτική αντέγραψαν και χρησιμοποίησαν ο Δαλιανίδης, στη Στροφή και τα Τσακάλια και οι άλλες ελληνικές ταινίες με θέμα το νεολαιίστικο περιθώριο της δεκαετίας του 80΄ όπου παρέλαυναν σε σκηνικά βίας, τρόμου και αρνητικής προδιάθεσης συγκεκριμένα πολιτικά σύμβολα, ονόματα ομάδων, θυρών και υπογραφές με ψευδώνυμα αθλητικού περιεχομένου..
Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά ακόμα για το περιεχόμενο αυτής της «αθώας» ταινίας μαζικής κουλτούρας και κατανάλωσης, καθώς και για τα διάφορα επίπεδα ερμηνείας και σημασιών που αποδίδονται εκεί μέσα αλλά ας σταματήσουμε για λόγους οικονομίας εδώ.
Γεγονός είναι ότι η ταινία γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία που είχε ως αποτέλεσμα να γυριστεί εν συνεχεία ως πενταλογία και ότι ο ηθοποιός Andrew Robinson που υποδύθηκε των Scorpio στην ταινία μετά την προβολή της αναγκάστηκε να μετατρέψει τον τηλεφωνικό του αριθμό σε απόρρητο αφού δεχόταν για μεγάλο διάστημα υβριστικά και απειλητικά τηλεφωνήματα. Προφανώς μια μερίδα του κοινού δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από την προσομοίωση, τον Andrew Robinson από τον Scorpio.
Τόσο η ταινία Dirty Harry στην Αμερική όσο και το Dirty Scandal στην Ελλάδα, η μορφή του επιθεωρητή Κάλαχαν και η μορφή του επιθεωρητή Γερουλάνου εμφανίστηκαν σε δύο κρίσιμες περιόδους για την πολιτικό - κοινωνική ζωή του τόπου. Περιόδους με δραματικές πολιτικό - κοινωνικές αλλαγές και αύξηση της κοινωνικής αναταραχής. Με τις όποιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν βέβαια στην κάθε περίπτωση.
Στην Αμερική απ΄τα μέσα της δεκαετίας του 60΄ ένα μεγάλο κίνημα αμφισβήτησης γεννιόταν ξεκινώντας από τις μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις και τους χίπις για να περάσει στα αιτήματα της γυναικεία χειραφέτησης, την νέα αριστερά, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και επεκτείνετε μέχρι τους μαύρους πάνθηρες και οργανώσεις όπως οι Weathermen. Η κομμουνιστική απειλή που αποτελούσε όλη τη δεκαετία του 50΄ τον κεντρικό μοχλό άσκησης της πολιτικής και οργάνωσης του δημόσιου φόβου είχε αρχίσει σιγά σιγά να υποχωρεί από το επίκεντρο και τη θέση της να παίρνει ο εσωτερικός κίνδυνος.
Ένα από τα βασικά επίκεντρα αυτής της αμφισβήτησης ήταν και η πόλη του Σαν Φρανσίσκο όπου έδρευε και το πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ ανέκαθεν φυτώριο ριζοσπαστικών ιδεών και επίκεντρο των τότε φοιτητικών αγώνων και ζυμώσεων. Ενώ απ΄το Σαν Φρανσίσκο ξεκίνησε και το ρεύμα της Αμερικάνικης αντί - κουλτούρας, οι μπητ λογοτέχνες, οι ντίγκερς. οι γίπις και οι κολλεκτίβες. Στο Σαν Φρανσίσκο ιδρύθηκαν και οι Μαύροι Πάνθηρες με κύριο αίτημα τους αρχικά την προστασία του μαύρου πληθυσμού της πόλης από τις αναίτιες επιθέσεις της αστυνομίας λόγος για τον οποίο εξοπλίστηκαν και κήρυξαν ότι θα αμύνονται σε κάθε περίπτωση αστυνομικής επέμβασης. Στο Σαν Φρανσίσκο δραστηριοποιήθηκαν και οι Weatherman που την εποχή που γυρίζετε η ταινία έχουν στο ιστορικό τους αρκετές παράνομες συλλήψεις μελών τους από την αστυνομία, λόγος ο οποίος ανάγκασε το δικαστήριο να τους αθωώσει, εξαιτίας της παράνομης αστυνομικής - ανακριτικής διαδικασίας.
Στην Ελλάδα αντίστοιχα τα δυο τελευταία χρόνια έχουμε μια διάχυση και εντατικοποίηση των κοινωνικών διεργασιών και ριζοσπαστικοποίηση ενός όλου και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας το οποίο δεν διστάζει να οργανώνετε, να αμφισβητεί την εξουσία και τις προσταγές της, να αντιτίθεται και να αντιμάχεται τα σχέδιά της, ξεπερνώντας πολλές φορές τα εσκαμμένα και νόμιμα όρια. Αυτά δηλαδή που προστάζουν οι κυρίαρχοι θεσμοί. Ενώ στις παραδοσιακές συγκροτήσεις προστέθηκαν νέες όπως το κίνημα δεν πληρώνω, οι επιτροπές κατοίκων γειτονιάς κτλ. με τελευταίους τους Αγανακτισμένους.
Τόσο στην Αμερική της τότε εποχής (προ Dirty Harry) όσο και στην Ελλάδα (προ μνημονίου) έχουμε έναν ακόμα κοινό παρανομαστή. Ένα απαρχαιωμένο κράτος, γραφειοκρατικό, δύστροπο, αργοκίνητο, υπερδιογκωμένο, φιλεύσπλαχνο, με πολύ πρόνοια και σπάταλο. Πολύ κράτος και λίγη διακυβέρνηση, δηλαδή αποτελεσματικότητα.
Κάπου εκεί εμφανίζετε στην Αμερική η ταινία Dirty Harry στις αίθουσες του σινεμά και το Dirty Scandal των στημένων αγώνων στην Ελλάδα αντανακλώντας και προκειμένου να δηλώσουν την εποχή της παλινόρθωσης και τις νέες πολιτικές επιλογές. Το κράτος είναι ξανά εδώ ανανεωμένο, με νέα πολιτική διακυβέρνησης, εξ΄ορθολογισμένο, λειτουργικό, αποτελεσματικό, με καινούργιες κοινωνικές «αξίες» και απαλλαγμένο απ΄το παρελθόν του.
Κάπου εκεί εμφανίζετε και η φιγούρα του Βρώμικου Χάρη και του Βρώμικου Γερουλάνου που αποφασίζουν να πάρουν τον νόμο και την δικαιοσύνη στα χέρια τους και να την αποδώσουν με κάθε τρόπο, τιμωρώντας όπως αυτοί πιστεύουν, έχοντας βαρεθεί τους νομοθετικούς, γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, τις ορθές διαδικασίες, το γράμμα του νόμου, τα δικαιώματα και τον συμπονετικό δικαστή.
«Well the law is crazy», αναφωνεί ο επιθεωρητής Κάλαχαν στην ταινία για να συμφωνήσει μαζί του ο επιθεωρητής Γερουλάνος, «he΄s got a point»..
Η νέα ιδεολογία του νόμου, της δικαιοσύνης και της τάξης πρέπει να ιδωθεί όχι ως σύστοιχο απλώς του νόμου, της δικαιοσύνης και της τάξης αλλά ως πολιτική διακυβέρνησης που εισάγει, επεξεργάζεται και αξιώνει το νέο κράτος ως εξ΄ορθολογισμένη πρακτική διακυβέρνησης αναστοχαζόμενη στο πρόβλημα της αποτελεσματικότητάς της. Σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι οι ανορθόδοξες μέθοδοι του επιθεωρητή Κάλαχαν και του επιθεωρητή Γερουλάνου αλλά το ανορθόδοξο σύστημα, ο συμπονετικός δικαστής που προνοεί για τους κακούς, το γράμμα του νόμου, οι ορθές διαδικασίες, τα δικαιώματα των υπόπτων και κατηγορούμενον. Πρέπει να υπάρξει πολύ διακυβέρνηση, δηλαδή αποτελεσματικότητα και λίγο κράτος.
Ο ισχυρισμός ότι οι σκοποί της πολιτικής εξουσίας ταυτίζονται ή απλώς συνδέονται με τους σκοπούς του υφιστάμενου δίκαιου είναι απολύτως αναληθής. Απεναντίας, το δίκαιο της πολιτικής εξουσίας χαράσσει ακριβώς το σημείο εκείνο όπου το κράτος, είτε λόγω αδυναμίας, είτε λόγω των εμμενών συσχετισμών στο εσωτερικό μιας έννομης τάξης, αδυνατεί πλέον, μέσω αυτής της έννομης τάξης, να εγγυηθεί τους εμπειρικούς σκοπούς που επιθυμεί με κάθε τίμημα να επιτύχει.
Έτσι η, με χίλιους δυο τρόπους, παρέμβαση του επιθεωρητή Γερουλάνου δεν αποδίδει απλά νόμο και δικαιοσύνη αλλά παράλληλα θεσπίζει νόμο και δίκαιο εγείροντας ταυτόχρονα την απαίτηση να εφαρμοστεί. Όπου νόμος, δίκαιο - η τυπική εφαρμογή τους ανήκει στην αρμοδιότητα των οργάνων - και παρέμβαση δεν διακρίνονται πια και τίθενται σε καθεστώς απόλυτης αδιακρισίας.
Οι εμπειρικοί σκοποί του επιθεωρητή Γερουλάνου πρέπει πάση θυσία να επιτευχθούν. Η παρέμβαση του προαναγγέλλει απλά το ποιοτικό άλμα των θεσμών. Το δίκαιο πρέπει εφεξής να δικαιώνει τον επιθεωρητή Γερουλάνο και όχι ο επιθεωρητής Γερουλάνος το δίκαιο. Οι εμπειρικοί σκοποί του επιθεωρητή Γερουλάνου να απορροφούν τους δικαϊκούς και όχι το αντίστροφο.
Για να αφήσουμε λίγο στην άκρη τον επιθεωρητή Γερουλάνο και να περάσουμε στον Παύλο Γερουλάνο. Ενεργώντας μέσω της «ανεξάρτητης» αρχής της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού (υπό την εποπτεία του υπουργού Πολιτισμού ως προς τα διοικητικά θέματα), προκειμένου να προλάβει κάθε μη επιθυμητό ενδεχόμενο από την απόφαση της επόμενης ημέρας του Τακτικού Διαιτητικού Δικαστηρίου της Ε.Π.Ο. που καλούνταν να αποφασίσει αν υπάρχει λόγος ακύρωσης της απόφασης αφαίρεσης βαθμών και κατ' επέκταση επανεκδίκασης της υπόθεσης του Βόλου και της Καβάλας απ' την επιτροπή εφέσεων, έριξε τις 2 ομάδες στην Δ΄ κατηγορία για πλασματική μετοχική σύνθεση απαγορεύοντάς τες να υφίστανται ως ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες.
Έτσι στις 23 Αυγούστου η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού μετά την Αμερική ανακάλυψε και παρένθετα πρόσωπα στο μετοχικό καθεστώς των δύο ομάδων κάτι που αδυνατούσε να το κάνει τα τελευταία χρόνια όταν ενέκρινε μαζί και με το υπουργείο Ανάπτυξης το μετοχολόγιο, το καταστατικό και τη σύνθεση των διοικητικών συμβουλίων των δύο Π.Α.Ε.
Η τηλεκατευθυνόμενη Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού ως όργανο απαρτίζετε από τον πρόεδρο, ο οποίος πρέπει να είναι ανώτατος εν συντάξει δικαστικός λειτουργός και 6 μέλη, με ισάριθμους αναπληρωτές. Η τωρινή σύνθεση της Ε.Ε.Α. διαμορφώθηκε στις 17 Αυγούστου όταν 2 νέα μέλη και 3 καινούργια αναπληρωματικά μέλη αντικατέστησαν πρόσωπα που είχαν δηλώσει παραίτηση το διάστημα μεταξύ των μηνών Μάιο και Ιουλίο.
Ενώ ως γνήσια ανεξάρτητη αρχή τα μέλη της λίγο πολύ έχουν στενή σχέση με τον κρατικό κουρβανά και συνδέονται με τους κύκλους της υψηλής κοινωνίας δουλεύοντας στο παρελθόν και κατά τις μέρες μας ως μέλη στην Επιτροπή Προμηθειών Υγείας, την Επιτροπή Ανταγωνισμού, του Εθνικού Οργανισμού Τουρισμού, του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών Ελλάδας, του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, της Διεύθυνσης Μελετών Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς επί εποχής φούσκας, της Βόλος 2013 Α.Ε. του υπουργείου Πολιτισμού και της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού που είχε αναλάβει την διεξαγωγή των Μεσογειακών αγώνων 2013 οι οποίοι ευτυχώς ακυρώθηκαν, σε νομιμοπαρασκευαστικές επιτροπές της πολιτείας, στο διοικητικό συμβούλιο του νοσοκομείου Μεταξά και στην διοικούσα επιτροπή του πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος, ως ανώτατα στελέχη του ομίλου Marfin Investment Group του Ανδρέα Βγενόπουλου, ως συνδικαλιστές - μέλη του συνδυασμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά - υποψήφιοι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Β΄ Πειραιώς (Ειρήνη Μαρούπα, αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού) και ως επικοινωνιολόγοι - δημοσιογράφοι - σύμβουλοι του Παύλου Γερουλάνου (Γιώργος Μπίκος, μέλος της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού).
Στην διάρκεια της περιόδου που μας πέρασε εκφράστηκε κατά κόρον μια ιδιόμορφη αντίληψη περί δικαιοσύνης η οποία συνίσταται πως για να καταδικαστεί κάποιος δεν χρειάζονται αποδείξεις αλλά μας αρκούν και οι ενδείξεις.
Αυτό το «ποιοτικό» άλμα επί κοντώ και η ιδιότυπη αντίληψη δικαιοσύνης βρίσκει εφαρμογή βέβαια εδώ και πολλά χρόνια στο κοινωνικό πεδίο και στα ποινικά δικαστήρια αλλά τον τελευταίο καιρό με την συστημική κρίση και την αύξηση του κοινωνικού ανταγωνισμού τυχαίνει να την συναντάμε όλο και πιο συχνά μπροστά μας όχι μόνο στις δικαστικές αποφάσεις αλλά και ως διαμορφωτική λογική των νομοπαρασκευασμάτων. Με πρόδηλο σκοπό αυτή να καθιερωθεί, να αποκτήσει κοινωνική συναίνεση και αποδοχή και να υποστηλωθεί ως πολιτική ορθολογικότητα.
Διακινητές αυτής της αντίληψης δικαιοσύνης υπήρξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που δεν σταμάτησαν λεπτό να επευφημούν, χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια, την νέα τάξη της μόδας και εξυγίανσης στον χώρο της ποινικής δικονομίας και των δικαστικών εδράνων. Λέγοντάς μας ταυτόχρονα ψεματάκια ότι σε αντίθεση με τα αστικά δικαστήρια που καταδικάζουν με αποδεικτικά στοιχεία, για την αθλητική δικαιοσύνη και για τους ποδοσφαιρικούς φορείς θα πρέπει να αρκούν οι ενδείξεις και να μην περιμένουν τις χρονοβόρες διαδικασίες της ποινικής δικαιοσύνης.
Βιάζονται προφανώς μην τους προλάβει η δευτέρα παρουσία, έρθει το 666 στη γη, δεν καταφέρουν να ολοκληρώσουν την κάθαρση και πάνε με μια περαιτέρω αμαρτία στο κεφάλι τους στα μεταθανάτια δικαστήρια.
Μάλιστα για να γίνει το «νέο» καθεστώς πιο πιστευτό και να αποκτήσει περισσότερο κύρος μας είπαν ότι και η ΟΥΕΦΑ με ενδείξεις τιμωρεί. Παρουσιάζοντάς μας μάλιστα δηλώσεις του υπεύθυνου τύπου της ΟΥΕΦΑ Τίμο Μπερνάν πως «για να καταλάβετε πως λειτουργεί η UEFA σε αυτό το κομμάτι, ακόμα και εάν είναι αθώα μία ομάδα, από τη στιγμή που θα εμφανίζονται ενδείξεις, έχει περισσότερες πιθανότητες να τιμωρηθεί από το να τη γλιτώσει».
Ας δούμε όμως τι είπε ο Μισέλ Πλατινί σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε σε αίθουσα του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» κατά την πρόσφατή του επίσκεψη στις 26 Ιουλίου.
«Δεν μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις και να τιμωρήσουμε βάσει εικασιών, πρέπει να έχουμε αποδείξεις. Πάρτε για παράδειγμα την Μπεσίκτας στην Τουρκία. Φανταστείτε τι θα γίνει εάν την τιμωρήσουμε τώρα αποκλείοντας την από το Τσάμπιονς Λιγκ και μετά από ένα ή δύο χρόνια να δικαιωθεί στα δικαστήρια της Τουρκίας».
Ο γενικός γραμματέας της ΟΥΕΦΑ Gianni Infantino στις 19 Ιουλίου στην εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» δήλωνε πως «Πρέπει να σεβόμαστε τις διαδικασίες τις ποινικές και αστικές διαδικασίες και στη συνέχεια να αναλαμβάνουμε δράση, αλλά πρέπει να διασφαλίζουμε ότι αν κάτι αποδεικνύεται..»
Ενώ το 2009 ο Πίτερ Λιμάχερ, επικεφαλής του πειθαρχικού σώματος της UEFA, στην συνέντευξή του στο περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής της Κυριακής» έλεγε πώς..
«Μαζί με την υπόθεση του Πανιωνίου πρόκειται για 36 αγώνες. Όλοι αφορούν παιχνίδια της UEFA.
Τρεις υποθέσεις εκδικάστηκαν έως τώρα. Είναι ένας αριθμός που δεν με ικανοποιεί. Αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολη η τεκμηρίωση. Όσα βλέπουμε στην αγορά στοιχήματος αποτελούν ενδείξεις, όχι αποδείξεις. Δεν υπάρχουν ομολογίες. Για να τιμωρήσουμε ένα σύλλογο πειθαρχικά, πρέπει να συνδέσουμε την αγορά στοιχήματος με το σύλλογο.
Στην υπόθεση Μακεντόνια Σκόπια εναντίον ΠΦΚ Τσέρνο Μόρε Βάρνα η εκδίκαση διεκόπη λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Σε ότι αφορά τον βουλγαρικό σύλλογο ο φάκελος έκλεισε. Σε ότι αφορά τη Μακεντόνια Σκόπια ακόμα εξετάζουμε αν δικαιολογείται μια επανέναρξη της δίκης».
Γι΄αυτό μάλλον για το Πανιώνιος - Δυναμό Τιφλίδας (0-1 ημίχρονο, 5-2 τελικό) έναν αγώνα που τόσο η UEFA όσο και η βιομηχανία του στοιχήματος είναι απόλυτα πεπεισμένες ότι ο αγώνας στήθηκε με την εμπλοκή και των 2 ομάδων έχουν περάσει 7 χρόνια και ακόμα να ανακοινωθεί απόφαση. Ενώ στον αγώνα Αιγάλεω - Ζαλγκίρις Βίλνιους (1-3 τελικό αποτέλεσμα) για το πρώτο παιχνίδι του τρίτο γύρου του Ιντερτότο το 2005, σ΄έναν αγώνα που αντίθετα με τις δημόσιες τοποθετήσεις του συλλόγου προπονητής και σχεδόν όλη η βασική ενδεκάδα του Αιγάλεω είδαν τον αγώνα από την κερκίδα, τιμωρήθηκε το Αιγάλεω με 31.800 ευρώ πρόστιμο.
Έτσι στην προκειμένη περίπτωση για να καταδικαστούν ο Αχιλλέας Μπέος, ο Αγαπούλης καθώς και οι δύο ομάδες δεν χρειάζονται να υπάρξουν εμπλεκόμενα πρόσωπα, ποδοσφαιριστές, προπονητές, διαιτητές, εταιρίες, λογαριασμοί, εμβάσματα, κωδικοί, χρήματα, συναλλαγές.. αλλά μας αρκεί το διαβιβαστικό της ΟΥΕΦΑ που ζητάει έρευνα χαρακτηρίζοντας ορισμένους αγώνες ως ύποπτους, ελαφρά - σοβαρά ύποπτους, διεφθαρμένους, άκρως διεφθαρμένους σύμφωνα με τις ενδείξεις που της παρέχει το σύστημα ανίχνευσις στοιχηματικής απάτης (Betting Fraud Detection System/B.F.D.S.) που παρακολουθεί τη στοιχηματική ροή (ποσά, αυξομειώσεις..).
Φυσικά η ένδειξη ως έννοια είναι τόσο γενική και αφαιρετική, μπορεί να πάρει τόσες πολλές «αξιόπιστες» αποχρώσεις, όσα ψάρια περίπου μπορεί να χωρέσει και ο Ατλαντικός ωκεανός. Η κοινωνική εμπειρία σε αμέτρητες περιπτώσεις αστικών δικών μας έχει δώσει πάνω κάτω μια ιδέα για τι μπορεί να σημαίνει ένδειξη, συνάμα απόδειξη. Η μαρτυρία ενός «αξιόπιστου» αστυνομικού, η απλή συμμετοχή σου σε μια πορεία και ας μην έχεις κάνει τίποτα, η γνωριμία σου με κάποιον που έχει καταδικαστεί για κάτι, το αποτύπωμα σε ένα βιβλίο, το ζώδιο σου που συμφωνεί με τον ωροσκόπο σου..
Και τι καλύτερη ένδειξη - απόδειξη από την κατάθεση του μαϊντανού - «αξιόπιστου» μάρτυρα κύριου Κούγια! Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα τα πειστήρια να μιλήσουν από μόνα τους. Η παρακάτω πολύ όμορφη εξιστόρηση είναι από το σκεπτικό της απόφασης της Επιτροπής Εφέσεων της Ε.Π.Ο. για τον αγώνα Ηλιούπολη - Ολυμπιακός Βόλου.
«Για το εν λόγω παιχνίδι ο μάρτυρας Αλεξ. Κούγιας, που εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η μαρτυρία του στην παρούσα υπόθεση είναι σημαντική και αξιόπιστη, καταθέτοντας την προσωπική του γνώση, αφού παρακολούθησε τον αγώνα από την αρχή μέχρι τέλος, αναφέρει ότι η ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ «κάθισε» για να χάσει. Εξιστορώντας δε για το πώς μπήκε το γκολ από τον ποδ/στη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΒΟΛΟΥ ΗΛΙΑ ΣΟΛΑΚΗ, κατέθεσε τα εξής ...
... Είναι 5 παίχτες της ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ και φαίνεται ότι πρέπει να έχει παιχθεί, αυτή είναι η κρίση μου , στο σκορ κιόλας, όχι μόνο στην νίκη ή ήττα και πότε θα μπουν γιατί κανένας δεν ασχολείται και πηδάει ο Ηλίας μόνος του, ο τερματοφύλακας μάλιστα που λένε, βγήκε με τα γλυκά στο δίσκο, πήγαινε στην άλλη πλευρά και το γκολ ήταν (δυσνόητο) όλο το γήπεδο ...
... Με τα δεδομένα αυτά η Επιτροπή κρίνει ότι το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα (νίκη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΒΟΛΟΥ) χειραγωγήθηκε για στοιχηματικούς σκοπούς από τον πρόεδρο της ΠΑΕ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ Γ. Τσακογιάννη, βοηθούμενος προς τούτο από τον τερματοφύλακα της Ηλιούπολης, ο οποίος είχε στον αγώνα αυτόν εμφανώς μειωμένη απόδοση ...
... Συμμετοχή δε στην εν λόγω χειραγώγηση για τους ίδιους σκοπούς και προκειμένου να προσπορήσει στον εαυτό του περιουσιακό όφελος, είχε και ο εκκαλών ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΠΕΟΣ, αποβλέποντας στις σαφώς υπέρτερες αγωνιστικές δυνατότητες της ομάδας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΒΟΛΟΥ, αλλά προδήλως και στην «βοήθεια» του τερματοφύλακα της ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ ...
... Όμως δεν προέκυψε καμία ανάμειξη στην χειραγώγηση αυτή των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού Βόλου οι οποίοι όπως προέκυψε από την κατάθεση του παραπάνω ποδοσφαιριστή ΗΛΙΑ ΣΟΛΑΚΗ (τον οποίον, όπως δήλωσε ο μάρτυς Αλ. Κούγια εκτιμά απεριόριστα) όχι μόνον έπαιξαν καθαρά για να νικήσουν, αλλά ήταν και παντελώς άσχετοι με οποιαδήποτε χειραγώγηση του επιδίκου αγώνα ...»
Όσον αφορά την κάθαρση που συντελείτε στον χώρο του ποδοσφαίρου, αυτή θα γίνει μόνο όταν η ΟΥΕΦΑ, η Ε.Π.Ο., η Σούπερ Λίγκα, η Κ.Ε.Δ. οι Π.Α.Ε., το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, τα πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια δικαιοδοτικά όργανα, τα μέσα μαζικής παραπλάνησης, οι στοιχηματικές εταιρίες, η διασύνδεση του αθλήματος με το χρήμα και το κέρδος, οι κάθε λογής Πλατινί, Πιλάβιος, Μαρινάκης, Βασάρας, Γερουλάνος, Μπιτσαξής, Πόπη Παπανδρέου, Μπέος, Ψωμιάδης, μεγάλοι και μικροί ιδιοκτήτες... αποτελέσουν παρελθόν. Μέχρι τότε υπομονή. Μπόρα είναι θα περάσει..
