Ο τελικός της ντροπής , δεύτερο μέρος .

Δυστυχώς είναι η δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια που η ομάδα μας θα αναγκαστεί να παίξει έναν τελικό κυπέλλου στην φυσική έδρα του αντιπάλου . Στην συγκεκριμένη περίπτωση ως έδρα του αντιπάλου δεν εννοούμε φυσικά την πόλη της Αθήνας (όπως πλασάρουν έντεχνα συνήθως οι κάθε λογής τοπικοί μακεδονομάχοι) , αλλά το γήπεδο που αγωνίζεται καθ' όλη τη χρονιά η ομάδα του Παναθηναϊκού , το ολυμπιακό στάδιο .

Μια φορά λοιπόν στις 17 Μαΐου του 2003 στην τούμπα με τον Π.Α.Ο.Κ. με διοίκηση Τσαρούχα - Καραμπέρη και μία τώρα με διοίκηση Αθανασιάδη .

Είναι απαράδεκτο να διεξάγονται τελικοί κυπέλλου όπου κρίνετε ένας τίτλος κάτω από τέτοιες συνθήκες αφού ουσιαστικά δίνετε αβαντάζ (όχι κυρίως από άποψη παρουσίας κόσμου στα επίσημα κτλ. , αλλά εντός αγωνιστικού χώρου) σε μια από τις δύο ομάδες και αυτό ισχύει είτε γίνετε ο τελικός στο Ο.Α.Κ.Α. με συμμετοχή του Παναθηναϊκού , είτε στο Αίγιο με παρουσία του Παναιγιάλειο , είτε θα γινόταν στο Χαριλάου με την ομάδα μας να δίνει το παρόν . Στην Αγγλία για να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις οι τελικοί δίνονται σε ουδέτερο γήπεδο (νέο Γουέμπλει) , ενώ στην Ιταλία οι τελικοί από το 1981 έως το 2007 ήταν διπλοί . Εδώ πέρα βέβαια οι τελικοί με την συνδρομή της πολιτείας και θεσμική σφραγίδα έχουν τις δικές τους λογικές .