Αφιερωμένο από τον Διογένη τον κυνικό…στην ολυμπιονίκη Φανή Χαλκιά !

Το παρακάτω απόσπασμα είναι αφιερωμένο στην ντοπέ Φανή Χαλκιά , στη Φανή Χαλκιά που δεν ήξερε , στην Φανή Χαλκιά θύμα σκευωρίας . Στην Φανή Χαλκιά που ορκίζετε σε θεούς , στην πατρίδα , στα παιδιά της . Στη Φανή Χαλκιά που γεμάτη περηφάνια εκπροσωπεί τα χρώματα της Ελλάδος , που ανεβαίνει το σκαλί του βάθρου , που φυλάει το σταυρό , που σιγοψιθυρίζει τα λόγια του εθνικού ύμνου . Ντόπες υπάρχουν πολλές..αλλά η χειρότερη έχει τη μορφή της υποκρισίας .

Είδε κάποιον να προχωρεί από το στάδιο μαζί με ένα μεγάλο πλήθος να τον κρατά στους ώμους του , κι άλλους να ακολουθούν από πίσω και να φωνάζουν δυνατά . Άλλους πάλι να πηδούν από τη χαρά τους και να του φοράνε στεφάνια . Μόλις ο Διογένης , μπόρεσε να τον πλησιάσει τον ρώτησε γιατί γινόταν όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από αυτών και τι είχε συμβεί .
Εκείνος τότε του απάντησε <<Νίκησα Διογένη στο αγώνισμα του δρόμου των ανδρών>>.
-<< Ε , και τη σημαίνει αυτό;>> , έκανε τότε ο Διογένης . <<Δεν έγινες δα και πιο έξυπνος , έστω και τόσο δα , από το γεγονός ότι ξεπέρασες όσους έτρεχαν μαζί σου>>. <<Ούτε είσαι τώρα πιο μυαλωμένος απ’ότι πρωτύτερα , ούτε λιγότερο δειλός , ούτε θα έχει η ζωή σου στο μέλλον λιγότερους πόνους>>.
- <<Σίγουρα όχι>> είπε , <<είμαι ωστόσο ο πιο ταχύς από όλους τους Έλληνες>> .
- <<Όχι όμως και από τους λαγούς>>, είπε ο Διογένης , <<ούτε και από τα ελάφια . Αυτά τα ζώα , τα πιο γρήγορα από όλα , είναι συνάμα και τα πιο δειλά . Νιώθουν φόβο για τους ανθρώπους , για τα σκυλιά , για τους αετούς και ζουν μια ζωή ελεεινή . Δεν ξέρεις συνέχισε ότι η ταχύτητα είναι σημάδι δειλίας >>. <<Συμβαίνει τα ίδια ζώα να είναι ταχύτατα και συνάμα εξαιρετικά δειλά . Ο Ηρακλής λόγου χάρη , ακριβώς γι’ αυτό το λόγω είχε βέλη μαζί του και τα χρησιμοποιούσε εναντίον εκείνον που το έβαζαν στα πόδια . Επειδή ήταν πιο αργός από πολλούς άλλους και δεν μπορούσε να τρέξει και να πιάσει τους κακούργους >>.
Εκείνος τότε του είπε <<Για τον Αχιλλέα , ο οποίος ήταν γοργοπόδαρος , ο ποιητής λέει ότι ήταν εξαιρετικά θαραλλέος >>.
- << Πώς το ξέρεις ότι ήταν γοργοπόδαρος ο Αχιλλέας , αυτός δεν μπορούσε να πιάσει τον Έκτορα , μόλο που τον κηνυγούσε μια μέρα ολόκληρη . Δεν ντρέπεσαι>> συνέχισε ο Διογένης , <<να καμαρώνεις για κάτι στο οποίο είσαι υποδεέστερος από τα πιο μηδαμινά ζώα; Θαρρώ πως δεν μπορείς να φτάσεις στο τρέξιμο ούτε μια αλεπού . Όμως πόσο πιο μπροστά από τους αντιπάλους ήσουν ; >>.
-<<Πολύ λίγο , Διογένη >> είπε εκείνος .
-<< Ώστε λοιπόν έγινες ευτυχισμένος μόλις για ένα βήμα >>.
- << Αλλά αυτοί που τρέχαμε ήμασταν οι καλύτεροι >>.
- <<Μα και οι κορυδαλλοί πόσο πιο γρήγορα δεν διασχίζουν το στάδιο από εσάς , έτσι δεν είναι; >>.
- <<Οι κορυδαλλοί όμως είναι πουλιά >> , είπε εκείνος .
- <<Ωραία>> , έκανε ο Διογένης <<κι αν το πιο γρήγορο όν είναι και το πιο καλό , είναι , ίσως πολύ προτιμότερο να είναι κανείς κορυδδαλός παρά άνθρωπος . Επομένως διόλου δεν πρέπει να νιώθει κανείς οίκτο για τα αηδόνια ή για τους τσαλαπετεινούς που από άνθρωποι έγιναν πουλιά , καθώς λέει ο μύθος >>.
- <<Εγώ πάντως >>, είπε εκείνος <<όντας άνθρωπος είμαι ο πιο ταχύς από όλους τους ανθρώπους>>.
-<<Έ και τι μ’αυτό ! Δεν είναι εύλογο και στα μυρμήγκια κάποιο να είναι πιο ταχύ από κάποιο άλλο ;Λες να το θαυμάζουν αυτό τα μυρμήγκια ; Ή δεν θα σου φαίνονταν γελοίο αν θα θαύμαζε κανείς ένα μυρμήγκι για την ταχύτητα του ; Αν όμως όσοι έτρεχαν ήταν κουτσοί , θα έπρεπε να υπερηφανευόσουν επειδή ξεπέρασες κουτσός και συ κάποιους άλλους κουτσούς ;>>.
Έτσι μιλώντας με εκείνον τον άνθρωπο έκανε πολλούς από τους παρόντες να περιφρονήσουν τον νικητή και εκείνος να φύγει γεμάτος θλίψη και πολύ πιο ταπεινός. Και δεν ήταν μικρή η υπηρεσία που προσέφερε στους ανθρώπους .
Κάθε φορά που έβλεπε κάποιον να υπερηφανεύεται χωρίς λόγω και για πράγμα μηδαμινό , πέρα από κάθε λογική , τον ταπείνωνε λίγο και του αφαιρούσε κάτι από την ανοησία του . Καθώς συνέβαιναν αυτά ο Διογένης είδε δύο άλογα δεμένα μαζί που άρχισαν να χτυπιούνται και να κλοτσούν το ένα το άλλο . Πολύ κόσμο εκεί γύρω να στέκεται και να τα κοιτάζει , έως ότου το ένα αποκαμωμένο έσπασε την αλυσίδα και το έβαλε στα πόδια .Ο Διογένης τότε πλησίασε το άλογο που έμεινε δεμένο , του πέρασε στο κεφάλι ένα στεφάνι και το ανακήρυξε ολυμπιονίκη αφού είχε νικήσει στις κλωτσιές . Το γεγονός αυτό προκάλεσε τα γέλια και γενικώς σούσουρο μεγάλο . Ήσαν πολλοί εκείνοι που θαύμαζαν τον Διογένη και κορόιδευαν τους αθλητές . Λένε μάλιστα πως ορισμένοι έφυγαν χωρίς καν να πάνε να δουν τους αγωνιζόμενους .

Δίων ΧρυσόστομοςΛόγοι 111(7) Διογένης ή περί αρετής