Αθλητισμός με Επιχειρηματικές Συνταγές

Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στην επιθυμία να πρωταγωνιστεί η ομάδα μας και να κατακτά πρωτιές σε όλα τα αθλήματα, σε μια καθαρή διοργάνωση. Το προβληματικό είναι όταν αυτή η διοργάνωση και η διοργανώτρια αρχή είναι μια κάστα απατεώνων κερδοσκόπων, και οι συμμετέχοντες δεν είναι αθλητικές ομάδες, αλλά Ανώνυμες Εταιρείες. Εταιρείες ξεπλύματος χρημάτων με χορηγούς και σπόνσορες, διαφημίσεις και αυλικούς… φαινόμενο που υπάρχει σε ΟΛΕΣ τις ομάδες του επαγγελματικού αθλητισμού.
Η βιομηχανία του αθλητισμού έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, που συναγωνίζεται τις βιομηχανίες των όπλων, των ναρκωτικών, του σεξ… αφού σαν σπόνσορες ομάδων, μεταξύ άλλων έχουν μπει «σφήνα» πολυεθνικοί κολοσσοί .
Εδώ και λίγα χρόνια στην ομάδα μας προωθείται ένα στυλάκι ομάδας-κοινωνικού φαινομένου, ευαισθησίας και διαφορετικότητας. Το ζητούμενο είναι πώς από την ομολογία «Ο Άρης είναι κοινωνικό φαινόμενο» που κάνει εκδηλώσεις και αφιερώματα ανθρωπιστικού σκοπού (βλ.ΛΑΜΨΗ), πράγμα που ευχαρίστησε και ικανοποίησε ΟΛΟΥΣ τους φίλους της ομάδας μας, συνεχίσαμε και επεκτείναμε μια συνεργασία με διαφημίσεις και χορηγούς πολυεθνικές εταιρείες, ΕΚΟ, Ελληνικά Πετρέλαια, Reebok, mobile Vodafone (μέχρι πριν λίγο καιρό), cosmote (μέχρι και συμφωνία για να ονομαστεί μια ολόκληρη θύρα του γηπέδου μας σε cosmote!!!έλεος ρε ξεφτίλες!) και δε συμμαζεύεται… Ή μήπως η «Λάμψη» ήταν το άλλοθι του κοινωνικού φαινομένου ; Ή μήπως κάτι άλλο ; Κάποιοι το «κοινωνικό φαινόμενο» το λανσάρουν με μια μίξη Μαριάννας Βαρδινογιάννη και Σωκράτη Κόκκαλη…
Ας μη γελιόμαστε. Μια ομάδα δεν την κάνουν δυνατή το υψηλό μπάτζετ, οι χορηγοί και οι «διασυνδέσεις» με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, αλλά το «αγκάλιασμα» των φιλάθλων της, η νοοτροπία της ανιδιοτελούς συμμετοχής των παιχτών της (δηλαδή το κατά πόσο πιστεύουν στην Ιδέα και το Σήμα που αγωνίζονται), το πάθος και η αγάπη γι’ αυτό που προσφέρουν, η δύναμη, η ομαδικότητα και μια προσεγμένη τεχνική κατάρτιση.
Όσο για τους «μικρούς» χορηγούς… αυτός που αισθάνεται και νοιώθει Αρειανός , αν θέλει να προσφέρει, μπορεί να το κάνει χωρίς να βάζει την εταιρεία του πάνω απ’ όλα, που θέλει να την βλέπει σε φωτεινές επιγραφές και πινακίδες μέσα στο γήπεδο, στις εφημερίδες και στα σαιτ για λόγους διαφήμισης.
Και είναι αναμενόμενο η επαγγελματική νοοτροπία που έχει ριζωθεί στα αθλητικά δρώμενα (MODERN FOOTBALL) να «ξερνάει» τακτικές Αβραάμ Παπαδόπουλου, τις οποίες οι περισσότεροι τις θεωρούμε προδοσία (και καλά κάνουμε). Άπειρες και οι περιπτώσεις κατά το παρελθόν που ο Άρης «άνδρωνε» ταλαντούχους ποδοσφαιριστές τους οποίους στη συνέχεια ξεπουλούσε – ή και οι ίδιοι οι παίκτες εκβίαζαν την μεταγραφή τους- σε Αθηναϊκές ομάδες.
Η πρακτική, ομάδες της συμπρωτεύουσας και της επαρχίας να λειτουργούν σαν «δεξαμενές» για την «άντληση» ανερχόμενων ταλέντων σε ομάδες του Π.Ο.Κ. , είναι λογικό να δημιουργούν και την ανάλογη νοοτροπία των περαστικών και προσωρινών επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, που θα προδώσουν, θα πουλήσουν το σώμα και την τεχνική τους σε όποια Ανώνυμη Εταιρεία τους προσφέρει την υψηλότερη αμοιβή…
Αυτόν που «μαχαιρώνει στην καρδιά» η προδοσία, είναι ο Λαός. Ο Λαός που σκέφτεται και νοιώθει διαφορετικά από αυτούς , αγνά και ρομαντικά. Αυτός ο Λαός που έχει δώσει όρκο πίστης να παραμείνει εφόρου ζωής υποστηρικτής και ταγμένος στα χρώματα της ομάδας του. Αυτός ο Λαός θα πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα πεπραγμένα που τον αφορούν. Αυτός, ο μόνιμος και ανιδιοτελής, του Κίτρινου και Μαύρου!

Να δούμε όμως κάποια στοιχεία αυτών των εταιρειών, γενικά των πολυεθνικών και ειδικά κάποιων απ’αυτών…

ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ
Οι πολυεθνικές εταιρείες και γενικά οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν σαν απόλυτο και μοναδικό σκοπό το κέρδος. Αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήθηκαν. Αν μια εταιρεία δεν έχει κέρδη, τότε δεν επιβιώνει. Και όταν κάποιος προσπαθεί να επιβιώσει, δηλαδή να μην πεθάνει, θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, ηθικό και ανήθικο, για να τα καταφέρει. Η ανταγωνιστική παγκόσμια οικονομία τώρα, διατηρεί όλες τις πολυεθνικές σε έναν συνεχή αγώνα επιβίωσης, αλλά και μιας καλπάζουσας επέκτασης , με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε όλο και πιο ακραίες μεθόδους προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι επιπτώσεις των μεθόδων αυτών γίνονται φανερές από την ολοένα και σκληρότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, τις απολύσεις, αλλά και την συνεχή επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Οι πολυεθνικές, λοιπόν, δεν έχουν ηθικούς φραγμούς και τα αποτελέσματα της κυριαρχίας τους στον πλανήτη είναι ορατά γύρω μας, κυρίως σε ότι αφορά την ποιότητα της ζωής μας, την υγεία, το περιβάλλον, τις παγκόσμιες και ντόπιες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις, τους πολέμους…
Ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορική πλευρά των πολυεθνικών, της καθοδήγησης και διαπλοκής πολιτικών και πολεμικών γεγονότων, συμπεραίνουμε και την διαχρονική τους επικινδυνότητα.
Οι πολυεθνικές μπίζνες έχουν την σημειολογία τους από την άνοδο του ναζισμού στην Γερμανία. Το 1933, το «Άγιο Βατικανό» των εταιρειών του, έκλεινε συμφωνία πολιτικοοικονομική (κογκορδάτο) με τον Χίτλερ. Η φρίκη του ανατέλλοντος φασισμού κυρίευσε όλη την Ευρώπη. Το 1936, γίνονται οι Ολυμπιακοί αγώνες. Οι φωνές «θαυμασμού» για το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» συνοδεύτηκαν με την κατάληψη της Ρουμανίας.
Οι στρατηγοί, τραπεζίτες, ήταν αδέρφια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Ο Τσάμπερλεν (Βρετανός πρωθυπουργός) ήταν επιχειρηματίας, διευθύνων σύμβουλος μεγάλων εταιρειών, κάτοχος ενός πακέτου μετοχών της «Ιμπέριαλ Χέμικαλ», ενός τραστ χημικών προϊόντων. Συνδεόταν με τη Γαλλική πολυεθνική «Κιλμάν», τη Βελγική «Σολβάι», τη Γερμανική «Φαρ-Μπενιτουστρί». Ο Χίτλερ ήταν διαπλεκόμενος με Γερμανικά τραστ.
Ο Μουσολίνι ήταν μέτοχος στα οικονομικά μεγαθήρια χημικών προϊόντων «Μοντεκατίνι», καθώς και στις αυτοκινητοβιομηχανίες «Φίατ» και «Πιρέλι» στην Ιταλία. Οι Γάλλοι καπιταλιστές Βεντέλ και Σνάιτερ είχαν πρόσβαση στην Κεντρική Ευρώπη, κυρίως στα συγκροτήματα «Σκόντα» και «Πίλσεν» . Αυτό το πολεμικό ματς μεταξύ των τραστ, της Εγγλέζικης «Ιμπέριαλ Χέμικαλ», της Γερμανικής «Ι. Γκε Φάρμπεν», που υποστήριζε ο Γαλλικός πολυεθνικός κολοσσός «Κιλμάν» κατά του τσεχοσλοβακικού τραστ «Άουσιγκ», το υποστήριζε το Αμερικανικό τραστ «Ντιπόν Ντε Νεμούρ». Η Αγγλική εταιρεία «Βίκερ» (παραγωγή οπλικών συστημάτων) συνδεόταν με τους Κρούπ της Γερμανίας, και την εταιρεία «Σκόντα» της Τσεχοσλοβακίας. Συνεργαζόταν με το Γαλλικό όμιλο «Σνάιτερ», που τον καταπολεμούσε ο όμιλος Βεντέλ.
Εκκόλαπταν το κεφαλαιοκρατικό «αυγό του φιδιού» - τον πόλεμο.
Η ίδια πολυεθνική πυραμίδα «Οι φίλοι του Μπούς», εφαρμόζουν το «κοράνι» του Χίτλερ «Μάιν Καμπφ»! Κάθε προπαγάνδα πρέπει να έχει απήχηση εντός/εκτός Αμερικής, ανάλογα με την αποδεκτικότητα των πιο «φτωχών εν πνεύματι» που δημιουργούν τα κατευθυνόμενα καπιταλιστικά Μ.Μ.Ε. Σ’ αυτόν τον πολεμικό-οικονομικό κριό συμμετείχαν στο Ιράκ οι εταιρείες «Χαλιμπάρτον» του αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Ντικ Τσένι, η «Μπέτστελ» του Τζορτζ Σούλτς, και η «Πάρσονς». Όλες είναι χρηματοδότες του ρεπουμπλικανικού κόμματος, της προεκλογικής καμπάνιας του Τζορτζ Μπούς. Έχουν υπογράψει συμβόλαια αίματος διαρκείας…για το μεγάλο φαγοπότι.
Μαζί με άλλες χρηματιστηριακές εταιρείες, του G7 , των «αδελφών» πετρελαίου, άλλων δραστηριοτήτων συναφών με τα κέρδη, συγκροτούν την αποικιοκρατία. Η ιστορική αλληλουχία όλων εκείνων των περιστατικών που οδήγησαν στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τα επεκτατικά παραληρήματα, την πολιτική του «ζωτικού χώρου» των Η.Π.Α.
Τα σχέδια της «Μεγάλης Συμμαχίας» των Η.Π.Α. – Ε.Ε. κατά των λαών, με πρόσχημα την «τρομοκρατία», χαράζονται από τις πολυεθνικές.
Σε πολλές κρίσιμες για την οικονομία και άλλους τομείς ομάδες εμπειρογνωμόνων της Ε.Ε. , κυριαρχούν εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών. Αυτοί οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων και των πολυεθνικών, συμμετέχουν ως «ειδικοί» στις ομάδες εμπειρογνωμόνων που υπαγορεύουν ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Είναι αρμόδιες για τον καθορισμό και την χάραξη της πολιτικής της Ε.Ε. σε κρίσιμους τομείς, αλλά και στο νομοθετικό της έργο. Οι οδηγίες δηλαδή, που εφαρμόζουν τα Κράτη είναι αποτέλεσμα μιας …βαθιάς μελέτης και επεξεργασίας της αφρόκρεμας του μεγάλου κεφαλαίου.
Στην Ελλάδα λειτουργούν πάνω από μια δεκαετία μεγάλα πολυεθνικά συγκροτήματα και ήδη έχουν αρπάξει σημαντικά μερίδια αγοράς. Οι γενικότερες αναδιαρθρώσεις και η απελευθέρωση των αγορών, «προσφέρουν» στο μεγάλο κεφάλαιο τη δυνατότητα δραστηριοποίησης με αυξημένα ποσοστά κέρδους, ποσοστά που είναι εμφανώς μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα που εξασφαλίζουν οι μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Παράλληλα, για πολλές, η ελληνική αγορά αξιοποιείται ως ορμητήριο για την κατάκτηση και των γειτονικών αγορών.
Με τις πρώτες πρακτικές εφαρμογές των αναδιαρθρώσεων που σηματοδότησε η συνθήκη του Μάαστριχτ (1991), εμφανίστηκε και η «απελευθέρωση» του τραπεζικού συστήματος παράλληλα με το συνεχώς αυξανόμενο δανεισμό των νοικοκυριών, χάρη στο οποίο οι μεγάλες εμπορικές φίρμες κατορθώνουν να αυξάνουν τις πωλήσεις τους.
Στις εργασιακές σχέσεις εμφανίστηκε η μαζική επιβολή καθεστώτων υποαπασχόλησης και συμβάσεων εργασίας, μέσω των οποίων οι επιχειρήσεις υποχρεώνουν τους υποψήφιους εργαζόμενους να υπογράψουν ότι σε κάθε περίπτωση θα επιδεικνύουν ετοιμότητα για οποιαδήποτε αλλαγή των συνθηκών εργασίας αξιώσει η επιχείρηση.

REEBOK-ADIDAS
Η Reebok δημιουργήθηκε το 1890 στην Βρετανία και ήταν από τις πρώτες βιομηχανίες αθλητικών παπουτσιών στον κόσμο. Το 1979 μετέφερε την έδρα της στις Η.Π.Α. Διαθέτει μια πλούσια «προίκα», καθώς έχει συνάψει συμβόλαια χορηγιών με μεγάλες αθλητικές ομοσπονδίες των Η.Π.Α. συμπεριλαμβανομένων των ομοσπονδιών μπάσκετ (ΝΒΑ), ποδοσφαίρου και μπέιζμπολ, συμβόλαια με μεγάλα ονόματα του ΝΒΑ, αλλά και τραγουδιστές της Ραπ.
Πριν 2 χρόνια η γερμανική Adidas Salomon (δημιουργήθηκε το 1949 και είναι δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία αθλητικών ειδών στο κόσμο), εξαγόρασε (προς 3,1 δις ευρώ) και συγχωνεύθηκε με την Reebok. Η νέα εταιρεία Adidas-Reebok ελέγχει το 20% της παγκόσμιας αγοράς και το 20% της αμερικανικής αγοράς αθλητικών παπουτσιών. Η Adidas απασχολεί 17.000 εργαζόμενους και η Reebok 9.000.
Η Adidas, ένας απ’ τους βασικούς χορηγούς της Ολυμπιάδας του Πεκίνου το 2008, διευκολύνει την είσοδο της Reebok στην αγορά…μια και ο ρόλος του σπόνσορα θεωρείται η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μορφή μάρκετινγκ στις Η.Π.Α. και βέβαια οι Ολυμπιακοί αγώνες ανοίγουν…στάδιον δόξης λαμπρόν για την ευγενή άμιλλα των επιχειρηματικών κολοσσών και μάλιστα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης πολύ πριν και αυτή η λέξη περάσει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.
Πίσω και γύρω απ’ τους Ολυμπιακούς αγώνες και τον αθλητισμό, δραστηριοποιείται μια εκμεταλλευτική βιομηχανία αθλητικών ειδών, ενώ στο παρασκήνιο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας αθέατος επιχειρηματικός πόλεμος. Το χρήμα ρέει άφθονο στα ταμεία του Ολυμπιακού κινήματος, ενώ οι εργαζόμενοι, αυτοί δηλαδή που δημιουργούν τον πλούτο, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης.
Η επέκταση του παγκόσμιου εμπορίου ειδών αθλητικής ένδυσης υπό την αιγίδα εταιρειών-κολοσσών, όπως Nike, Adidas, Reebok, Kappa, Puma, Fila… έχει τραβήξει στη δουλειά εκατομμύρια ανθρώπων, κυρίως γυναικών. Από την Κίνα και την Ινδονησία, έως την Τουρκία και την Βουλγαρία, οι εργάτες αυτοί κόβουν, γαζώνουν, στοιβάζουν και πακετάρουν τα προϊόντα που θα διατεθούν μέσω των αλυσίδων λιανικής πώλησης στα πέρατα του κόσμου. Μακριά από τους προβολείς των μέσων ενημέρωσης οι άνθρωποι αυτοί έχουν αποδυθεί στο δικό τους επικό αγώνα, τον αγώνα της επιβίωσης.
Η βιομηχανία αθλητικής ένδυσης ενισχύει ένα μοντέλο παγκοσμιοποίησης που καθιστά ανασφαλείς και ευάλωτους τους πολλούς, ενώ αυξάνει την ευημερία των λίγων. Το μοντέλο αυτό βρίσκεται στην καρδιά του προβλήματος. Βασίζεται στην αδυσώπητη συμπίεση των τιμών, στην απαίτηση για γρήγορες και ευέλικτες παραδόσεις και στη συνεχή μετεγκατάσταση των μονάδων παραγωγής, προκειμένου να μειωθεί ακόμη περισσότερο το κόστος. Οι εταιρείες συνδέουν εκατομμύρια εργάτες με τις καταναλωτικές αγορές μέσω μακριών προμηθευτικών αλυσίδων και πολύπλοκων δικτύων από εργοστασιακές μονάδες και εργολάβους, Η δύναμη της αγοράς επιτρέπει στις εταιρείες αυτές να απαιτούν από τους προμηθευτές τους να κατεβάζουν τις τιμές, να ελαχιστοποιούν τους χρόνους παράδοσης και να προσαρμόζονται με ταχύτητα στις κυμαινόμενες παραγγελίες τους. Είναι προφανές ότι οι πιέσεις μεταφέρονται στην κατώτερη βαθμίδα της προμηθευτικής αλυσίδας, στους εργάτες, οδηγώντας σε χαμηλότερους μισθούς, κακές συνθήκες εργασίας και παραβίαση των εργατικών δικαιωμάτων. Ενώ δισεκατομμύρια δολάρια δαπανώνται στο μάρκετινγκ, οι πολυεθνικές κάνουν ότι μπορούν για να περικόψουν το κόστος τους σε όλους τους υπόλοιπους κρίκους της αλυσίδας παραγωγής τους. Για να αντισταθμίσουν την πτώση των τιμών που φέρνει ο σκληρός ανταγωνισμός στον κλάδο, συμπιέζουν το εργατικό κόστος και ανεβάζουν τον χρόνο εργασίας σε 12-14 ώρες κατά μέσο όρο. Ορισμένες φορές φτάνουν τις 16-18 ώρες, καθώς οι παραγγελίες ανεβαίνουν και οι εταιρείες προσπαθούν να μειώσουν το χρόνο που μεσολαβεί μεταξύ παραγωγής και παράδοσης των προϊόντων.
Μια έρευνα σε δείγμα 300 εργαζομένων σε μεγάλες φίρμες με βάση την Κίνα, την Ινδονησία, την Ινδία, την Ταϊλάνδη, σε εργοστάσια της Adidas και άλλων εταιρειών, έδειξε ότι πέρα απ’ τις έντονες πιέσεις για να βγει συγκεκριμένη ποσότητα παραγωγής, οι εργαζόμενοι δουλεύουν συχνά υπερωρίες χωρίς να πληρώνονται –σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα επτά ημέρες την εβδομάδα-. Οι αποδοχές τους είναι χαμηλότερες από τα νόμιμα, είναι εκτεθειμένοι σε χημικές και τοξικές ουσίες, ζουν δε υπό καθεστώς εκφοβισμού. Ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα στις πλάτες των ανθρώπων που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Δεν υπάρχει εργασιακή προστασία, ενώ τα δικαιώματά τους να ιδρύσουν σωματεία και να διαπραγματευτούν συλλογικά τους όρους της εργασίας τους, παραβιάζονται, υπονομεύονται και καταργούνται συστηματικά. Εκμεταλλευτικοί όροι πρόσληψης, τρομοκράτηση, σεξουαλική παρενόχληση, λεκτική και σωματική βία.
Η αγορά των ειδών αθλητικής ένδυσης έφτασε το 2002 τα 58 δις δολάρια. Η αύξηση του ανταγωνισμού οδήγησε σε έντονη συμπίεση των τιμών. Το παραδοσιακό σύστημα μαζικών παραγγελιών αντικαταστάθηκε με ένα σύστημα σύμφωνα με το οποίο τα εργοστάσια καλούνται να προμηθεύουν μικρότερες ποσότητες στη βάση μηνιαίων ή και εβδομαδιαίων παραγγελιών. Το επιχειρηματικό μοντέλο που προωθούν δίνει σαφή μηνύματα στους προμηθευτές, καθώς επιβραβεύει τους χαμηλούς μισθούς, την προσωρινή εργασία και αρνείται βασικά εργατικά δικαιώματα. Προκειμένου να στηρίξουν το μοντέλο αυτό, κυβερνήσεις που επιδιώκουν να προσελκύσουν ξένους επενδυτές, υπονομεύουν τα εργασιακά με στόχο να προσφέρουν μια φτηνότερη και πιο ευέλικτη εργατική δύναμη.
Με στόμφο και υπερηφάνεια μας αναφέρουν πως η Βρετανίδα αθλήτρια Πώλα Ράντκλιφ, έκανε 2 ώρες, 15 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα στον Μαραθώνιο και πήρε 200.000 ευρώ κυρίως με τη μορφή χορηγιών. Δεν μας αναφέρουν όμως πώς μια «ανώνυμη» γυναίκα που δουλεύει σ’ ένα εργοστάσιο αθλητικών ειδών στην Ασία της κάθε Reebok και Adidas, σε 2 ώρες, 15 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα, κερδίζει λιγότερα από ένα ευρώ για να φτιάξει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, κάτω από καθεστώς αφόρητης πίεσης. Οι «ανώνυμες» εργάτριες, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, έχουν 45 ώρες υποχρεωτικής υπερωρίας τη βδομάδα, φτιάχνουν 4 φανέλες το λεπτό για 30 σεντς την ώρα, 3 δολάρια μεροκάματο για παπούτσια που πωλούνται 90 δολάρια.
Η οργάνωση «Διεθνές Δίκτυο Κατά της Παιδικής Εργασίας» αναφέρει ότι μπάλες με λογότυπα γνωστών εταιρειών που πωλούνται στα καταστήματα αθλητικών ειδών της Δύσης (Coca Cola, Adidas, ακόμα και της Fifa!), φτιάχνονται από παιδικά χέρια για μερικά σέντς. Μόνο σε μια περιοχή της Ινδίας, εργάζονται περίπου 10.000 παιδιά από 6-12 ετών, ενώ 15.000 σε μια περιοχή του Πακιστάν. Λόγω της μεγάλης δημοσιότητας που πήρα το θέμα της απασχόλησης ανηλίκων στη βιομηχανία αθλητικών ειδών του Πακιστάν και της Ινδίας, μέρος της κερδοφόρας αυτής δραστηριότητας έχει μετακομίσει στην Κίνα, σε άλλες ασιατικές χώρες και στη Λατινική Αμερική.
Η παιδική εργασία στο χώρο των αθλητικών ζει και βασιλεύει και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να καταπολεμηθεί καθώς τα περισσότερα «εργοστάσια» δουλεύουν με υπεργολάβους, οι οποίοι μοιράζουν τη δουλειά σε παιδιά που εργάζονται έως και 14 ώρες την ημέρα, ράβοντας μπάλες στο σπίτι.
Αν η εκμετάλλευση της εργασίας συμπεριλαμβανόταν στα Ολυμπιακά αθλήματα, τότε οι κολοσσοί της αθλητικής ένδυσης θα είχαν τους εκπροσώπους τους ανάμεσα στους Ολυμπιονίκες.


VODAFONE
Το 1992, υπό την εμπορική ονομασία Panafon, με την συμμετοχή των εταιρειών France Telecom, Vodafone Group Plc., Data Bank και Intracom, ιδρύεται στην Ελλάδα η Vodafone. Τον Ιανουάριο του 2002 αλλάζει η εμπορική της ονομασία επισήμως από Panafon-Vodafone σε Vodafone. Το 2007 ξανασμίγουν οι δρόμοι του Σωκράτη Κόκκαλη και της Vodafone μετά την κατ’ αρχήν συμφωνία για συνεργασία της τελευταίας με την Hellas On Line (HOL) του ομίλου Intracom. H Intracom, στην οποία σήμερα ανήκει η HOL, ήταν από τους ιδρυτές της Vodafon Ελλάς και είχε το 10% των μετοχών της, ενώ ο Σ. Κόκκαλης είχε διατελέσει και πρόεδρος στο Δ.Σ. της εταιρείας.
Η πολυεθνική εταιρεία γίνεται ακόμα γνωστότερη, εμπλεκόμενη στο μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών, αυτό των υποκλοπών. Σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, η περίφημη ενεργοποίηση του λογισμικού των «νόμιμων συνακροάσεων» στα κέντρα της Vodafone, πραγματοποιήθηκε με την ανεπίσημη έγκριση επίσημων αρχών της Ελλάδας κάτω από την πίεση των Η.Π.Α. και με την διαμεσολάβηση του ελληνοαμερικανικού λόμπι.
Είναι οι ίδιοι που φέτος απέλυσαν 150 εργαζόμενους λόγω της συνεχιζόμενης «αναδιοργάνωσης» και οι περικοπές καλά κρατούν.
Είναι οι ίδιοι που με τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας (τις οποίες κρύβουν επιμελώς σε καμινάδες και όπου αλλού βρουν) μολύνουν με ακτινοβολία χιλιάδες κόσμο.

COSMOTE
Ο όμιλος Cosmote με έδρα την Ελλάδα, δραστηριοποιείται και έχει θυγατρικές εταιρείες και στο εξωτερικό. Στην Αλβανία μέσω της AMC, στη Βουλγαρία μέσω της Globul, στα Σκόπια μέσω της Cosmofon, καθώς και στη Ρουμανία μέσω της Cosmote Romania. Από το 2007, θυγατρική της, με 90% του μετοχικού της κεφαλαίου, αγόρασε σχεδόν εξολοκλήρου και τον Γερμανό.
Σε γενικές γραμμές ακολουθεί την πολιτική όλων των νεόκοπων πολυεθνικών εταιρειών, όπως και η Vodafone.
Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι χρηματίζει συγκεκριμένο κόμμα του κοινοβουλίου… Πρόσφατα, επίσης, αποκαλύφθηκε ότι κεραία κινητής τηλεφωνίας της συγκεκριμένης εταιρείας, είχε τοποθετηθεί «καμουφλαρισμένη» σε ταράτσα κτιρίου στην περιοχή του Χολαργού και μάλιστα ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας χρηματιζόταν κάθε χρόνο από την Cosmote…
Κάτι που δεν πρέπει να παραληφθεί, είναι οι εργασιακές σχέσεις σ’ αυτές τις πολυδιαφημισμένες επιχειρήσεις της «νέας οικονομίας», στις οποίες το μόνο νέο είναι η ραγδαία επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, εκεί όπου ο εργάτης μόνος, χωρίς καμιά συλλογική κάλυψη, βγαίνει στην αγορά και πουλά την εργατική του δύναμη με τους όρους που επιβάλει ο εργοδότης του. Οι ατομικές συμβάσεις της Cosmote που υποχρεούται να υπογράψει κάθε νεοπροσλαμβανόμενος, αναφέρουν μεταξύ άλλων πως ο εργαζόμενος μπορεί να μεταφέρεται σε συγγενικές εταιρείες όποτε το ζητήσει ο εργοδότης, θα δουλεύει σε ώρες προσέλευσης και αποχώρησης που θα καθορίζονται ανάλογα με τις ανάγκες του εργοδότη (υπερωρίες…), ενώ με μονομερή απόφαση το ωράριο εργασίας είναι δυνατόν να γίνει κυλιόμενο.
Η εταιρεία αρνείται την παροχή αναλυτικού σημειώματος μισθοδοσίας στους εργαζόμενους, καθώς φροντίζει ώστε τυχόν υπερωριακή απασχόληση να μην πληρώνεται επιπλέον και να μην λαμβάνεται υπόψη η ειδικότητα του κάθε εργαζόμενου.
Ένα χρόνο από την πρόσληψή του ο μισθωτός υπηρετεί υπό δοκιμή. Αυτό το διάστημα ο εργοδότης μπορεί να διακόψει αζημίως τη σύμβαση. Στα τέλη του α΄ και β΄ εξαμήνου, ο μισθωτός «αξιολογείται» από τους προϊσταμένους του. Στην περίπτωση που οι κρίσεις είναι αρνητικές, η σύμβαση «λύεται αυτοδικαίως»,χωρίς καμιά αποζημίωση.
Σε περίπτωση που ο μισθωτός μετά την λήξη της σύμβασης αυτής γνωστοποιήσει σε τρίτους την εφαρμογή και την πρακτική της εταιρείας, παρέχεται το δικαίωμα στον εργοδότη να απαιτήσει απ’ αυτόν κάθε ζημιά που θα υποστεί από την ενέργεια αυτή.
Κάθε παράβαση των όρων της σύμβασης, της ισχύουσας νομοθεσίας, των εντολών του εργοδότη, καθώς και η μη σχολαστική τήρησή τους, αποτελεί για τον εργοδότη σπουδαίο λόγο καταγγελίας της σύμβασης αυτής και απόλυση του εργαζόμενου αζημίως…
Ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να υπογράψει στο συμβόλαιο ότι απαγορεύεται να εργαστεί σε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που αναπτύσσει δραστηριότητα στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και της τηλεπληροφόρησης για 2 τουλάχιστον έτη μετά την λύση της παρούσας σύμβασης. Με λίγα λόγια δουλεύεις σαν το μαλάκα, κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή με απόλυση χωρίς αποζημίωση και όταν σε «σουτάρουν» σου απαγορεύουν να ξαναγίνεις μισθωτός σκλάβος στην ειδικότητα που γνωρίζεις…

ΕΚΟ
Το 1984, η ΕΚΟ ΕΛΕΠΕΧ αγοράζει για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου τις μετοχές του ομίλου εταιρειών της ESSO PAPPAS. Η ESSO μετονομάζεται σε ΕΚΟ, υπάγεται στη ΔΕΠ και λειτουργεί πλέον ως επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το 1995 ιδρύει θυγατρική εταιρεία εμπορίας καυσίμων στη Γεωργία. Το 1998 η ΔΕΠ μετονομάζεται σε ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ Α.Ε. Συγχωνεύονται ΕΚΟ ΑΒΕΕ και ΕΔΑ-Ε σε ΕΚΟ-ΕΛΔΑ ΑΒΕΕ. Το Νοέμβριο του 1988 η ΕΚΟ-ΕΛΔΑ εξαγοράζει την Γ.ΜΑΜΙΔΑΚΗΣ και ΣΙΑ ΑΕΕΠ. Το 2002 επεκτείνεται στην Ν.Α. Ευρώπη και ειδικότερα στα Βαλκάνια με την ανάπτυξη δικτύων εμπορίας καυσίμων σε Σερβία και Βουλγαρία, μέσω των αντίστοιχων θυγατρικών εταιρειών της. Η ΕΚΟ δηλαδή, είναι μια ημικρατική επιχείρηση και μια πολυεθνική «βρεφικού» ακόμα χαρακτήρα.
Η μεταφορά εργασιών σε χώρες με όσο το δυνατόν φθηνότερο εργατικό κόστος και διαλυμένο συνδικαλισμό (Ταϊβάν, Καμπότζη, Βουλγαρία, Σερβία κ.λ.π.), είναι από τα βασικότερα βήματα των «άγουρων» πολυεθνικών που έχουν βλέψεις να εγκαθιδρυθούν δυναμικά και στις αναπτυγμένες χώρες.
Οι όμοιοί τους (πετρελαϊκές εταιρείες) είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη να καθοδηγούν την οικονομία και τις πολιτικές κάθε χώρας, καθώς και να κινούν μέχρι και πολεμικές συρράξεις…

SMASH MODERN FOOTBALL
ΕΞΩ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ
ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ-ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ-ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
ΑΡΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ