Μια χαρακτηριστική περίπτωση στο χώρο του ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα στην ομάδα μας όπου όλα αυτά φανερώνονται με τον πιο σαφή τρόπο , είναι η περίπτωση της αλλαγής του Ντελόρτε . Οι αποδοκιμασίες που δέχθηκε ο παίκτης , απόρροια της γενικότερης δυσαρέσκειας του κόσμου για την άσχημη έως τώρα πορεία της ομάδας , προκάλεσε την αντίδραση κάποιον άλλων . Καταρχάς θα συμφωνήσω και εγώ ότι το να εκτονώνεις την δυσαρέσκειά σου για την μέτρια πορεία της ομάδας σε έναν παίκτη , το μόνο που καταφέρνεις είναι να προσωποποιείς το πρόβλημα , να αποπροσανατολίζεις την όλη κατάσταση και να μεταθέτεις τις ευθύνες από την διοίκηση στους παίκτες .
Αλλά υπάρχουν και άλλα πράματα που προκαλούν ιδιαίτερη αλγεινή εντύπωση στην συγκεκριμένη περίπτωση .
Η ξαφνική ευαισθησία που έπιασε κάποιους για τους παίκτες . Η ξαφνική συνειδητοποίηση ότι οι διαμαρτυρίες δεν βοηθάνε την ομάδα , δημιουργούν άσχημο κλίμα , κάνουν «κακό» και άλλα τέτοια χαριτωμένα . Φυσικά αυτοί που τα λένε τώρα είναι οι ίδιοι που πρωτοστατούσαν κατά το απώτερο παρελθόν σε γαμωσταυρίδια , κυνηγητά και άλλες αγαθοεργίες ενάντια σε παίκτες του ΑΡΗ . Αλήθεια το καλό του Άρη δεν ίσχυε τότε ; Προς τι αυτές οι κωλοτούμπες τώρα ; Ίσως θα πουν μερικοί ότι εντάξει πέρασαν τα χρόνια , μεγάλωσαν τα παιδιά , ωρίμασαν και βάλανε μυαλό . Αλλά προφανώς μάλλον δεν είναι αυτό ..
Για να έρθουμε στην καλοκαιρινή περίπτωση του Αβραάμ Παπαδόπουλου . Φυσικά και δεν τρέφω καμιά συμπάθεια προς το πρόσωπο του παίκτη . Επαγγελματίας είναι και σαν επαγγελματίας μου είναι απολύτως αδιάφορος . Ωστόσο είναι ενδεικτικοί οι διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης και οι αντιφάσεις που προέκυψαν από τις δύο περιπτώσεις . Στην περίπτωση του Αβραάμ όσοι τώρα μιλάνε για άσχημο κλίμα , για απαράδεκτες αντιδράσεις που προκαλούνε «κακό» στην ομάδα , τότε μας ενημέρωναν ότι ο ΑΡΗΣ είναι μεράκι , καημός , παίρνοντας το μέρος των αγανακτισμένων Αρειανών που εξέφραζαν την αντίθεση τους με πολύ πιο έντονο τρόπο προς το πρόσωπο του Αβραάμ Παπαδόπουλου . Φυσικά ο Αβραάμ δεν έπαυε εκείνη τη στιγμή να είναι ποδοσφαιριστής του Άρη . Η ομάδα βρισκόταν στην αρχή της προετοιμασίας της . Πολλοί νέοι παίκτες είχαν εισέλθει στο έμψυχο δυναμικό της και αντί να υπάρχει ένα κλίμα ηρεμίας στο σύλλογο , οι διαμαρτυρίες μερίδας οπαδών του Άρη συνεπικουρούμενες από τους άγαρμπους για μειντιακή χρήση και κατανάλωση χειρισμούς της διοίκησης πάνω στο θέμα Αβραάμ , προκάλεσαν αναστάτωση στο εσωτερικό του συλλόγου . Χαρακτηριστικές του άσχημου κλίματος που επικρατούσε είναι οι δηλώσεις αθλητών του συλλόγου , π.χ. Κόκε , εκείνο το διάστημα . Έτσι όλοι αυτοί που τις τελευταίες μέρες δείχνουν ένα έντονο ενδιαφέρον για το «καλό» του συλλόγου και την προστασία των ποδοσφαιριστών , έπραξαν τότε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο , κάνοντας κακό στον ίδιο τον σύλλογο .
Δύο ακόμη λόγια όσον αφορά καταρχάς τους παίκτες . Οι αθλητές είναι επαγγελματίες , που κάνουν ένα πολύ ωραίο επάγγελμα , το οποίο τους ανταμείβει μάλιστα και πλουσιοπάροχα . Τουλάχιστον αυτοί που αγωνίζονται στην ομάδα μας και γενικότερα στην σούπερλιγκ . Αν λοιπόν πέφτουν ψυχολογικά και δεν μπορούν να αποδώσουν στον αγωνιστικό χώρο λόγω των ενστικτωδών μικρο αντιδράσεων μιας μερίδας οπαδών τότε καλά θα κάνουν να αλλάξουν επάγγελμα . Καλό θα κάνουν επίσης να μην αγωνίζονται στην ομάδα μας . Οι μεγάλες σύλλογοι έτσι είναι , έχουν απαιτήσεις και οι οπαδοί τους καμιά φορά «γκρινιάζουν» και λίγο παραπάνω . Ο ΑΡΗΣ χρειάζεται αθλητές παλικάρια που να αντανακλάνε το όνομα της ομάδας και όχι μυγιάκικτα που με το παραμικρό δεν μπορούν να αποδώσουν . Αυτό βέβαια ισχύει και για τους παράγοντες και τους οπαδούς της ομάδας μας . Εν τέλει μπορεί να προσλάβει η διοίκηση έναν ψυχολόγο η ψυχίατρο για την αντιμετώπιση έκτακτων ψυχολογικών καταθλιπτικών καταστάσεων . Αν οι καλοταϊσμένοι αθλητές μας αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα , τι να πούμε και εμείς που είμαστε οι περισσότεροι από εμάς με βασικό μισθό 600-700 ευρώ το μήνα και έχουμε να ανεχόμαστε συνέχεια το κάθε μαλάκα πάνω από το κεφάλι μας . Θα έπρεπε να γυρνάμε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από ψυχολόγο σε ψυχολόγο .
Μήπως επίσης δεν θα έπρεπε να καταφερόμαστε ενάντια στους διαιτητές . Είτε αυτοί μας αδικούν με πρόθεση , είτε χωρίς , είτε νομίζουμε ότι μας αδίκησαν . Μήπως δεν θα έπρεπε να βρίζουμε τους ίδιους , τις μάνες τους , τα σπίτια τους , αφού θα εκνευριστούν σίγουρα και για το υπόλοιπο του αγώνα θα βλέπουν την ομάδα μας με κακό μάτι . Γιατί να χαλούμε το «καλό» κλίμα του αγώνα και να κάνουμε πρακτικά «κακό» στην ομάδα με τέτοιου είδους ενέργειες . Και σίγουρα ένας διαιτητής μπορεί με την σφυρίχτρα του να επηρεάσει πολύ περισσότερο τον αγώνα από ένα παίκτη της ομάδας μας .
Δεν υπάρχουν παντογνώστες , αυτόκλητοι σωτήρες του συλλόγου , απόγονοι του πάπα που κατέχουν το αλάθητο , νταβατζήδες στις κερκίδες . Άνθρωποι που νομίζουν ότι μόνο αυτοί πρέπει να έχουν λόγω στα πράματα , ότι μόνο αυτοί γνωρίζουν πιο είναι το «καλό» του συλλόγου , αφεντικά του σύμπαντος . Στο χέρι του λαού του ΑΡΗ είναι να «απομονώσει» αυτούς τους ανθρώπους και να ρίξει τις λογικές τους εκεί όπου αξίζουν να είναι ..στον βούρκο!
2 σχόλια:
Μιας και εγώ έγραψα, για το "ρίξιμο ψυχολογίας", θα διαφωνήσω στο συγκεκριμένο σημείο του κειμένου. Κατ αρχήν το γιουχά(ρ}ισμα στον συγκεκριμένο παίκτη δεν έγινε απο 5-10 άτομα, αλλα απο πολλούς περισσότερους.Το να μην επηρρεάζεται ο οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής απο τις αντιδράσεις των φιλάθλων της ομάδας του, είτε στον επαγγελματικό πολυ περισσότερο δε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, εμπεριέχει μια δόση "καχυποψίας". Δηλαδή αν αγνοήσει το "κραξιμο" πιθανόν να το κάνει γιατι αισθάνεται ενας ψυχρός επαγγελματίας που απλά κάνει την δουλειά του και δεν τον ενδιαφέρει ο λόγος και οι αντιδράσεις του υπόλοιπου "σώματος" της ομάδας του, (δηλαδή "εμείς" οι ποδοσφαιριστές και εσείς οι "φίλαθλοι"), είτε δεν αφουγκράζεται και δεν νοιώθει τις αγωνίες του "σώματος", πράγμα εξίσου προβληματικό. Το να είναι "σκληραγωγημένος" και όχι "μυγιάγκιχτος", θεωρώ οτι χρειάζεται σε περίπτωση που "τρώει κράξιμο" απο αντίπαλους οπαδούς. Το να είναι "απαθείς" και "παλικαράς" στο "κράξιμο" απο τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας του μπορεί να σημαίνει και οτι "είναι αλλού" και αδιαφορεί.
και οι επαγγελματιες αισθανονται το πληθος οταν θιγετε ο εαυτος τους και η καριερα τους , γιαυτο οι ντεμεκ ευαισθησιες τους δεν με αφορουν .
το οτι εισαι σκληραγωγημενος δεν σημαινει οτι δεν μπορεις να αφουγραζεσε το πλιθος , αλλα προφανος δεν σημαινει οτι πεφτει και η ψυχολογια σου με το παραμικρο.
φυσικα επειδη μιλαμε για επαγγελματικο αθλητισμο και δεν βρισκομαστε στην δεκαετια του 20 , του 40 και του 60 το να βρεις ποδοσφαιριστη με ερασιτεχνικες ευαισθησιες , ειναι σαν να ψαχνεις ψυλους στα αχυρα , μετρημενοι στα δακτυλα του ενος χεριου και δεν εχο χρονο να σπαταλαω.
οι καλοχαιδεμενοι ποδοσφαιριστες που αφουγραζονται τον κοσμο δεν ειδα να το καναν περσι στον τελικο κυπελλου.. αλλα ξεχασα εκει δεν ειχαμε αποδοκιμασιες , μην πεσει η ψυχολογια τους..μετα επεσε η δκη μας μια και καλη .
Δημοσίευση σχολίου