Η ήσυχη συνείδηση είναι πάντα μια ψευδής συνείδηση. Διακρίνετε από μια έλλειψη αγωνίας, αναστοχασμού και κριτικής των δικών της πεπραγμένων και βρίσκετε συνήθως στη ρίζα κάθε μεγάλου ή μικρού ολοκληρωτισμού.
Κάθε ολοκληρωτισμός έχει παράλληλα την ανάγκη ύπαρξης και κατασκευής του «άλλου». Ενός «άλλου» διαφορετικού, εχθρικού και συνάμα κατώτερου που ενσαρκώνει το απόλυτο κακό, σε αντιδιαστολή με εμάς που αντιπροσωπεύουμε το απόλυτο καλό. Πάντοτε το αντίπαλο «άλλο» είναι το σκοτεινό πρόβλημα και πάντοτε εμείς η φωτεινή λύση. Και εν ονόματι αυτής της λύσης, δικαιολογούνται τα πάντα.
Στον σύλλογο ζήσαμε από το 2006 και μετά τον δικό μας μίνι ολοκληρωτισμό, ενώ γεμίσαμε από χιλιάδες φορείς μιας τέτοιας ήσυχης, ψευδούς συνείδησης. Ειδικότερα μέχρι την άνοιξη του 2009 όπου το καθεστώς ήταν συμπαγές, όποιος τολμούσε να πει ή να ψελλίσει κάτι διαφορετικό από της επίσημες διδαχές, αυτόματα κατέτασσε τον εαυτό του στους «άλλους», προσυπέγραφε την «θανατική» του καταδίκη και στην καλύτερη εγκαλούνταν για έλλειψη "ψυχής" ή για έλλειψη "καρδιάς". Η αναφορά στην ψυχή και την καρδιά και η διαρκείς μνημόνευση αυτών των δύο κατηγοριών είναι πάντοτε εξ΄ολοκλήρου αμφισβητήσιμη και ύποπτη.
Η μέγιστη δυνατή συναίνεση στο εσωτερικό του συλλόγου απαιτούσε την εν λευκό εξουσιοδότηση στις ηγεσίες «μας» να διαχειριστούν της τύχες μας και συνεπαγόταν τη μηδενική ανοχή σε όποιον δεν συντάσσονταν πίσω από τις επίσημες γραμμές. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.
Όλη αυτή η κατάσταση εξωραϊζόταν από καλές αγωνιστικές πορείες, αποκτούσε νομιμοποίηση πίσω από θολές ρητορικές, με έντονη δόση αυτισμού, για εχθρικά τόξα που πνίγουν, απειλούν και περικυκλώνουν τον σύλλογο έτοιμα ανά πάσα στιγμή με την πρώτη ευκαιρία να τον πλήξουν, καλυπτόταν πίσω από αναγωγές σε ευγενείς ιδέες, "ο Άρης πάνω απ΄ όλα", συγκινητικά προσχήματα, "για το καλό της ομάδας", ζητώντας από εμάς τυφλή πίστη στο καθεστώς, να το υψώσουμε στα ουράνια, να το προσκυνήσουμε και να του προσφέρουμε θυσίες.
Εξαιτίας αυτής της χειραγωγημένης νοοτροπίας που σκόπιμα εμφυτεύτηκε στον φίλαθλο και οπαδό της ομάδας, το σύστημα την ίδια στιγμή που μιλούσε για αλτρουιστικά κίνητρα (με τον τρόπο που μόνο ανώτεροι ιεράρχες μπορούν να κάνουν), έκανε στο παρασκήνιο τη δουλεία του απομυζώντας τον σύλλογο μιας και τα τεράστια προσωπικά συμφέροντα που διακυβεύονταν δεν γνωρίζουν από γενναιόδωρα αισθήματα, ηθική και υψηλά ιδανικά.
Από το 2009 και μετά με την αποπομπή του τέως προέδρου δημιουργήθηκε το πρώτο ουσιαστικό ρήγμα στο εσωτερικό του καθεστώτος και τα τελευταία 3 χρόνια δειλά δειλά οι αιρετικές φωνές αυξήθηκαν, φέρνοντας στην επιφάνεια τα προβλήματα και μαζί την δυνατότητα για ξεπέρασμα τους. Στην παρούσα φάση τα κάθε είδους «κατηχητικά» έχουν λιγοστέψει και αποδυναμωθεί σε σημαντικό βαθμό με ορατό κίνδυνο πια να απειλείται η επιβίωση και ύπαρξη τους.
Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν και πρέπει να ειπωθούν. Κάθε σκέψη «αιρετική», «βλάσφημη» ή απλώς ενοχλητική προσφέρει κάτι όταν θίγει οικία κακά και όταν εισάγει «καινά δαιμόνια» στην κοινωνία όπου ζει αυτός/οι που την διατυπώνουν. Και ο Άρης είναι μια μικρο-κοινωνία. Το να καταγγέλλουμε εκ του ασφαλούς το «άλλο», ίσα ίσα για να μας λένε μπράβο και να μαζεύουμε συγχαρητήρια, ενώ ταυτόχρονα δεν λέμε λέξη για τα του οίκου μας και για τις καθ΄ ημάς σκοταδιστικές πράξεις των ιερατείων μας, είναι το λιγότερο υποκριτικό και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον συλλογικό μας αφανισμό. Δυστυχώς η ιστορία της ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι μια απέραντη κοιλάδα σπαρμένη με ψέμματα και ιδιοτελή κίνητρα.
Τα διοικητικά συμβούλια των θεσμών του συλλόγου δεν είναι ιερατεία και τα εκάστοτε πρόσωπα που τα απαρτίζουν δεν είναι κοσμοείδωλα και ιερές αγελάδες που τις φέραμε από την Καλκούτα στη Θεσσαλονίκη για να τις προσκυνάμε και να βόσκουν ανέμελες στο χορτάρι του Κλεάνθης Βικελίδης. Κανένας δεν μπορεί να περιβάλλεται από ασυλία και να βρίσκετε στο απυρόβλητο.
Χρέος μας είναι σαν τις αλογόμυγες να τσιμπάμε και να ξυπνάμε το ράθυμο άλογο της πόλης έστω και αν το αντάλλαγμα μπορεί να είναι κώνειο ή κάψιμο στην πυρά και όχι να παριστάνουμε τους πλαδαρούς κηφήνες που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα απολογηθεί και θα δικαιολογήσει με μεγαλύτερη ευγλωττία την επικρατούσα απάτη.
Στην χρονική περίοδο που διανύουμε ο κόσμος της ομάδας είναι ο μόνος που μπορεί να απελευθερώσει τον σύλλογο από όλους αυτούς που τον λυμαίνονται και να τους στείλει μια και καλή στο σπίτι τους.. Με όσους τρόπους η εμπειρία σε ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν έχει εμπλουτίσει την γνώση μας, όσον αφορά την αντιμετώπιση παρόμοιων ζητημάτων και μας έχει δείξει τον δρόμο.
Σαφώς την λύση δεν μπορούν να την δώσουν τα εμπλεκόμενα πρόσωπα στα διοικητικά συμβούλια της Π.Α.Ε. της Κοινωνίας Μελών, οι εμπλεκόμενοι δημοσιογράφοι και παραγωγοί στα φρικ-Άρης fm, φρικ-Άρης com, φρικ-Άρης gr, τα 800 μέλη της Κοινωνίας Μελών που στην τελευταία έκτακτη γενική συνέλευση ψήφιζαν υπέρ της ανανέωσης του παρόντος διοικητικού σχήματος και τα αρκετά χιλιάδες μέλη της κατά το παρελθόν που τάσσονταν υπέρ της ONCΕ του Γιάννη Κόντη, του Μανέλ Φερέρ και του Έρικ Γιούντγκεβιτς, υπέρ της R10 του Ροναλντίνιο.. Οι κατά συρροήν βιαστές του συλλόγου το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίσουν να ασελγούν πάνω στο πτώμα του Άρη.
Έστω και αν κάποιοι από αυτούς για λόγους τακτικής, ελιγμού και στρατηγικής μπορεί να εμφανιστούν ως μετανιωμένοι, παραπλανημένοι.. θύματα και οι ίδιοι.. μπας και σώσουν το τομάρι τους και ανανεώσουν την δυνατότα ύπαρξης τους στα κοινά του συλλόγου. Ελευθερία ανάπηρη πάλι θα μας τάξουν. Να είναι μόνο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να τους ξεχάσουμε ποτέ. Μαζί με τους Ζαχουδάνη, Καραμπέρη, Αλ Κασίμι, Μπεν αλί και τρισαλί..
Ούτε φυσικά η λύση θα έρθει μέσα από την Κοινωνία Μελών Άρη και από διεργασίες εντός του εσωτερικού της. Έστω και αν στο τέλος εμφανιστεί ως έχει κάπως έτσι. Όταν ο σύλλογος απελευθερωνόταν από τους παλιούς δυνάστες η Λέσχη Φίλων δεν υπήρχε καν. Και όταν σκλαβωνόταν στους καινούργιους χαλίφηδες έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.
Ας καλέσουμε τους τελευταίους ξύπνιους λοιπόν, ας ξυπνήσουμε τους τελευταίους κοιμισμένους και ας θάψουμε τους τελευταίους νεκρούς.
Στον σύλλογο ζήσαμε από το 2006 και μετά τον δικό μας μίνι ολοκληρωτισμό, ενώ γεμίσαμε από χιλιάδες φορείς μιας τέτοιας ήσυχης, ψευδούς συνείδησης. Ειδικότερα μέχρι την άνοιξη του 2009 όπου το καθεστώς ήταν συμπαγές, όποιος τολμούσε να πει ή να ψελλίσει κάτι διαφορετικό από της επίσημες διδαχές, αυτόματα κατέτασσε τον εαυτό του στους «άλλους», προσυπέγραφε την «θανατική» του καταδίκη και στην καλύτερη εγκαλούνταν για έλλειψη "ψυχής" ή για έλλειψη "καρδιάς". Η αναφορά στην ψυχή και την καρδιά και η διαρκείς μνημόνευση αυτών των δύο κατηγοριών είναι πάντοτε εξ΄ολοκλήρου αμφισβητήσιμη και ύποπτη.
Όλη αυτή η κατάσταση εξωραϊζόταν από καλές αγωνιστικές πορείες, αποκτούσε νομιμοποίηση πίσω από θολές ρητορικές, με έντονη δόση αυτισμού, για εχθρικά τόξα που πνίγουν, απειλούν και περικυκλώνουν τον σύλλογο έτοιμα ανά πάσα στιγμή με την πρώτη ευκαιρία να τον πλήξουν, καλυπτόταν πίσω από αναγωγές σε ευγενείς ιδέες, "ο Άρης πάνω απ΄ όλα", συγκινητικά προσχήματα, "για το καλό της ομάδας", ζητώντας από εμάς τυφλή πίστη στο καθεστώς, να το υψώσουμε στα ουράνια, να το προσκυνήσουμε και να του προσφέρουμε θυσίες.
Εξαιτίας αυτής της χειραγωγημένης νοοτροπίας που σκόπιμα εμφυτεύτηκε στον φίλαθλο και οπαδό της ομάδας, το σύστημα την ίδια στιγμή που μιλούσε για αλτρουιστικά κίνητρα (με τον τρόπο που μόνο ανώτεροι ιεράρχες μπορούν να κάνουν), έκανε στο παρασκήνιο τη δουλεία του απομυζώντας τον σύλλογο μιας και τα τεράστια προσωπικά συμφέροντα που διακυβεύονταν δεν γνωρίζουν από γενναιόδωρα αισθήματα, ηθική και υψηλά ιδανικά.
Από το 2009 και μετά με την αποπομπή του τέως προέδρου δημιουργήθηκε το πρώτο ουσιαστικό ρήγμα στο εσωτερικό του καθεστώτος και τα τελευταία 3 χρόνια δειλά δειλά οι αιρετικές φωνές αυξήθηκαν, φέρνοντας στην επιφάνεια τα προβλήματα και μαζί την δυνατότητα για ξεπέρασμα τους. Στην παρούσα φάση τα κάθε είδους «κατηχητικά» έχουν λιγοστέψει και αποδυναμωθεί σε σημαντικό βαθμό με ορατό κίνδυνο πια να απειλείται η επιβίωση και ύπαρξη τους.
Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν και πρέπει να ειπωθούν. Κάθε σκέψη «αιρετική», «βλάσφημη» ή απλώς ενοχλητική προσφέρει κάτι όταν θίγει οικία κακά και όταν εισάγει «καινά δαιμόνια» στην κοινωνία όπου ζει αυτός/οι που την διατυπώνουν. Και ο Άρης είναι μια μικρο-κοινωνία. Το να καταγγέλλουμε εκ του ασφαλούς το «άλλο», ίσα ίσα για να μας λένε μπράβο και να μαζεύουμε συγχαρητήρια, ενώ ταυτόχρονα δεν λέμε λέξη για τα του οίκου μας και για τις καθ΄ ημάς σκοταδιστικές πράξεις των ιερατείων μας, είναι το λιγότερο υποκριτικό και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον συλλογικό μας αφανισμό. Δυστυχώς η ιστορία της ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι μια απέραντη κοιλάδα σπαρμένη με ψέμματα και ιδιοτελή κίνητρα.
Τα διοικητικά συμβούλια των θεσμών του συλλόγου δεν είναι ιερατεία και τα εκάστοτε πρόσωπα που τα απαρτίζουν δεν είναι κοσμοείδωλα και ιερές αγελάδες που τις φέραμε από την Καλκούτα στη Θεσσαλονίκη για να τις προσκυνάμε και να βόσκουν ανέμελες στο χορτάρι του Κλεάνθης Βικελίδης. Κανένας δεν μπορεί να περιβάλλεται από ασυλία και να βρίσκετε στο απυρόβλητο.
 |
Χρέος μας είναι σαν τις αλογόμυγες να τσιμπάμε και να ξυπνάμε το ράθυμο άλογο της πόλης έστω και αν το αντάλλαγμα μπορεί να είναι κώνειο ή κάψιμο στην πυρά και όχι να παριστάνουμε τους πλαδαρούς κηφήνες που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα απολογηθεί και θα δικαιολογήσει με μεγαλύτερη ευγλωττία την επικρατούσα απάτη.
 |
Στην χρονική περίοδο που διανύουμε ο κόσμος της ομάδας είναι ο μόνος που μπορεί να απελευθερώσει τον σύλλογο από όλους αυτούς που τον λυμαίνονται και να τους στείλει μια και καλή στο σπίτι τους.. Με όσους τρόπους η εμπειρία σε ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν έχει εμπλουτίσει την γνώση μας, όσον αφορά την αντιμετώπιση παρόμοιων ζητημάτων και μας έχει δείξει τον δρόμο.
Σαφώς την λύση δεν μπορούν να την δώσουν τα εμπλεκόμενα πρόσωπα στα διοικητικά συμβούλια της Π.Α.Ε. της Κοινωνίας Μελών, οι εμπλεκόμενοι δημοσιογράφοι και παραγωγοί στα φρικ-Άρης fm, φρικ-Άρης com, φρικ-Άρης gr, τα 800 μέλη της Κοινωνίας Μελών που στην τελευταία έκτακτη γενική συνέλευση ψήφιζαν υπέρ της ανανέωσης του παρόντος διοικητικού σχήματος και τα αρκετά χιλιάδες μέλη της κατά το παρελθόν που τάσσονταν υπέρ της ONCΕ του Γιάννη Κόντη, του Μανέλ Φερέρ και του Έρικ Γιούντγκεβιτς, υπέρ της R10 του Ροναλντίνιο.. Οι κατά συρροήν βιαστές του συλλόγου το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίσουν να ασελγούν πάνω στο πτώμα του Άρη.
Έστω και αν κάποιοι από αυτούς για λόγους τακτικής, ελιγμού και στρατηγικής μπορεί να εμφανιστούν ως μετανιωμένοι, παραπλανημένοι.. θύματα και οι ίδιοι.. μπας και σώσουν το τομάρι τους και ανανεώσουν την δυνατότα ύπαρξης τους στα κοινά του συλλόγου. Ελευθερία ανάπηρη πάλι θα μας τάξουν. Να είναι μόνο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να τους ξεχάσουμε ποτέ. Μαζί με τους Ζαχουδάνη, Καραμπέρη, Αλ Κασίμι, Μπεν αλί και τρισαλί..
Ούτε φυσικά η λύση θα έρθει μέσα από την Κοινωνία Μελών Άρη και από διεργασίες εντός του εσωτερικού της. Έστω και αν στο τέλος εμφανιστεί ως έχει κάπως έτσι. Όταν ο σύλλογος απελευθερωνόταν από τους παλιούς δυνάστες η Λέσχη Φίλων δεν υπήρχε καν. Και όταν σκλαβωνόταν στους καινούργιους χαλίφηδες έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.
Ας καλέσουμε τους τελευταίους ξύπνιους λοιπόν, ας ξυπνήσουμε τους τελευταίους κοιμισμένους και ας θάψουμε τους τελευταίους νεκρούς.
 |
